Vorige week mocht ik iemand de ziekenzalving geven. Dat is altijd een bijzonder moment: samen bidden om kracht voor wat komen gaat. Tijdens de ziekenzalving is er altijd een moment dat ik de zieke de handen op het hoofd leg. Een liefdevol gebaar, waarbij mijn gedachten dit keer even een sprongetje maakten. Een paar dagen eerder mocht ik namelijk mijn jongste broer de handen opleggen, omdat hij tot priester werd gewijd.
Bij de priesterwijding vormt de handoplegging door de bisschop de kern van het ritueel. Maar na de handoplegging door de bisschop komen ook alle aanwezige priesters naar de wijdeling om hem de handen op te leggen. Ook ik sloot daarbij aan en legde de handen op het hoofd van mijn eigen broer.
Het opleggen van de handen is een heel oud gebaar. Vanaf het begin van de Kerk is het verbonden met de gave van de heilige Geest. De heilige Geest wordt als het ware ‘doorgegeven’. Alle christenen worden dragers van de heilige Geest. De handen van priesters worden gezalfd om als ambtsdragers ook zelf aan anderen de handen op te leggen.
Even verder in de week was ik in gesprek met een groep communicanten. Ik vertelde hen over de zeven sacramenten. Het gebaar van de handoplegging kwam daarbij een heel aantal keer aan de orde. Ik heb hen die middag niet de handen opgelegd, maar probeer natuurlijk wel door te geven waar het in ons christelijk geloof om gaat. Ik hoop dat zij in hun leven later de kracht en inspiratie van de heilige Geest zullen ervaren.
Drie generaties kwamen die week voorbij: iemand aan het einde van het leven, mijn broer en ik nog redelijk aan het begin en tenslotte de jonge kinderen van het communieproject. De eerste heeft haar leven lang het geloof een plek gegeven. Wij proberen nu te bouwen aan de Kerk. De kinderen kunnen daardoor op hun beurt weer kennis maken met de boodschap van Jezus. Prachtig! Laten we doorgeven wat we hebben ontvangen, in de kracht van Gods heilige Geest.
pastoor Tilma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten