Stap voor stap op weg naar Rome ... (deel V)

Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis

Het koffiezetapparaat knorde nog eenmaal voor ons. Tijdens het pakken van de rugzak nog even een espresso’ tje en een koekje. Goed geluimd gingen wij naar buiten, zekers we hadden zin in het avontuur dat komen gaat. De eerste etappe zou van Assisi over de Monte Subasio naar Spello gaan. Volgens de route beschrijving zouden we zo’n 6 uur aan de wandel zijn voordat we in Spello aankomen. Maar voor vertrek nog eerst even poseren voor een statiefoto van de groep. Nog onwetend van wat er gaat komen namen we onze plaatsen in op de trappen van het verblijf waar we drie dagen hebben gelogeerd.

Graag wil ik hier de gelegenheid nemen om het reisgezelschap even, aan u  lezer, voor te stellen. Op de foto van boven naar beneden en van links naar rechts.  De schrijver dezes, Henk, Hans, Ricky, Jan en Lillian. Een gemêleerd gezelschap maar door de Franciscaanse spiritualiteit met elkaar verbonden.

De tochtgenoten (Foto aangeleverd en met toestemming geplaatst)

Daar gaan we dan, op weg … door de ochtenddrukte, in de stad al laverend tussen auto’ s naar de Porta Cappuccini waar we de stad verlaten. Al snel gaan we linksaf een rustige lommerrijke laan in. Even later naar rechts voor de eerste klim naar de top van de Monte Subasio. Wow… dit was pittig, heel pittig, 2300 meter omhoog. Puffend en hijgend arriveerden we bij Eremo delle Carceri. Met een bezoek aan dit klooster konden we weer even op adem komen.

Eremo delle Carceri is een plek waar men zich wijdde aan meditatie en stilte in direct contact met de natuur. Hier trok Franciscus met zijn gezellen graag terug voor gebed. Mooie steeneiken omranden deze bijzondere plaats. Onder deze steeneiken en bij een fraaie beeldengroep zongen wij hand in hand het zonnelied.

Uitzicht op het dal vanuit Eremo delle Carceri (foto Hans van Eck)

Verder en verder omhoog, langs het pad met hier en daar van die kleine wilde cyclamen zo teer en fijn, om te genieten zo mooi. Bezweet en vermoeid arriveerden we op het hoogste punt van onze wandeling waar we van het schitterend uitzicht konden genieten. Gezeten op rotsblokken was het tijd voor de lunch met in de verte zicht op Assisi. Ik moet zeggen, er zijn slechtere plekken op aarde.

Klimmen betekend ook op een gegeven ogenblik dalen. Dat viel niet mee ….. Ieder heeft al afdalend zijn eigen ervaringen en voor een enkeling was het niet gemakkelijk. Eenmaal beneden leek het wel of de benen van rubber waren. Blij dat we er bijna waren wachten we even op elkaar om gezamenlijk naar Spello te lopen. Vermoeid, met hier daar een pijntje en een opspelend spiertje liepen we, niet meer zo fris, door de poort van Spello richting ons overnachtingsadres bij de zusters Augustinessen. Daar aangekomen werd  de identiteit gecontroleerd en werden we door een stevig hek toegelaten tot de gastenverblijven.

Nu eerst even opfrissen en een wasje doen. Een tip zo terloops gegeven …. Ga met je kleren aan onder de douche, zeep je stevig in en spoel het uit, doe het daarna zonder kleren nog een dunnetjes over. Het resultaat..., tja probeer het maar eens zou ik zeggen :-).

Er was een mooie binnenplaats met een rekje en stoelen waar we de was konden drogen. Hoe sneller de was in de zon, hoe groter de kans dat het de volgende morgen droog is. Dat is wel zo plezierig met het aantrekken.

Later een lekker biertje gedronken op een terras en daarna goed getafeld. Het was lekker maar ik was te moe om er echt van te genieten. Terug naar ons overnachtingsadres bij de de zusters konden we niet naar binnen. Het hek zat op slot! Sta je daar rond half tien s’avonds. Wat nu gedaan? Moesten we de nacht op de koude tegels in de hal doorbrengen of waren de zusters zo barmhartig om voor ons het hek open te doen……

(Wordt vervolgd)

Vrede en alle goeds

Hans van Eck

De cyclamen (foto Hans van Eck)

YoungSeven Top 40!

Op vrijdag 5 november kwamen we met 18 jongeren samen in de pastorie van Schagen voor een avond over ‘de YoungSeven Top 40’. Alle jongeren hadden we gevraagd om een lied in te sturen wat zij mooi vinden, graag horen of wat mee hebben. Zo konden we een heel gevarieerde playlist samenstellen. In het kringgesprek mochten ze (wie dat wilde) vertellen welk lied zij hadden ingestuurd en waarom. Via de beamer en boxen luisterden en keken we naar fragmenten van de liedjes. Voor de één is de tekst belangrijk; herkenbaar en passend bij de levensfase, voor de ander is de tekst bemoedigend. Sommigen vinden een ‘lekkere tune’ belangrijk; een goede beat of gewoon een melodie waar je blij van wordt. Van sommige liedjes hadden we ook wat achtergrondinformatie gezocht over de zanger/schrijver en waarom voor hen de tekst belangrijk was. Sommige teksten waren voor ons allen beter te begrijpen door deze achtergrondinformatie. Daarna hebben we de link gelegd naar de Bijbel: ook daarin staat een boek met liederen: de 150 Psalmen. Enkele regels uit verschillende Psalmen werden geciteerd. Toen hebben geluisterd naar een stukje van een moderne uitvoering van Psalm 23 en aan het einde kregen ze de tekst van de Psalm mee. Van alle ingeleverde liederen hebben de jongelui in groepjes hun top 3 samengesteld en daar fotootjes/plaatjes bij gezocht, die zij daar passend bij vonden. Het was een leerzame en ook heel gezellige avond waarbij we nu op een heel nieuwe manier naar sommige liederen zullen luisteren! De volgende keer komt YoungSeven samen op 28 nov. rond het thema: ‘Op weg naar Kerstmis’. Groetjes namens enkelen van de stuurgroep: pastoor Tilma, Jim Kuijper en Monica Wildeboer (catechiste).

Advent

Komende zondag begint de Advent. We leven weer toe naar het mooie feest van Kerstmis. Advent is een tijd van verwachting en hoop. Regelmatig moeten we onze verwachtingen bijstellen. Dat is niet erg; dat hoort bij het leven. Er zijn gelukkig ook genoeg momenten die onze verwachtingen te boven gaan! 

In de Advent leren we dat de hoop het leven richting geeft. Door alle tegenvallers en meevallers heen, ondanks de grote tegenslagen en het verdriet dat mensen kan overkomen: ons leven heeft een doel, een zin. De Advent nodigt ons uit om ons daarop te oriënteren, de hoop in ons te laten groeien.

De heilige bisschop Augustinus schreef eens: 

“Hopen betekent geloven in het avontuur van de liefde,
vertrouwen in de mensen hebben,
de sprong in het onzekere wagen
en je helemaal overgeven aan God.”

Leven vanuit hoop brengt een mens in beweging. Wie hopeloos is, zit bij de pakken neer. Wie hoop in zich draagt, blijft manieren zoeken om de ander vertrouwen te schenken, om op God te vertrouwen, ook als de uitkomst onzeker lijkt.

Onze eigen bisschop Hendriks zei ooit in een preek: 

“In de Adventstijd worden we uitgenodigd
waakzaam te zijn en verwachtingsvol te leven,
uit te zien naar wat komt, te geloven in de toekomst,
uiteindelijk in de toekomst die God ons zal geven.
Ja, we worden uitgenodigd
om met vertrouwen en optimisme
naar de toekomst te kijken die God ons zal geven
en ons leven en onze inzet te richten op die ontmoeting.”

Ik wens ons allemaal een mooie Adventstijd toe.

pastoor Tilma

Stap voor stap op weg naar Rome ... (deel IV)

Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis

Vandaag staan we vroeg op. Het is zondag en we willen graag naar de vroege ochtendmis. Er staat ook een wandeling van zo’n 15 km op het programma dus wilden we ook bijtijds aan de wandel zijn. Kwart voor negen zaten we al in de bankjes van de San Rufino. Het mooie is dat de mis overal dezelfde opbouw heeft en ondanks dat de taal verschilt weet je redelijk goed waar je bent. Dus konden we het allemaal prima volgen, alleen keek de buurvrouw zo nu en dan wat verstoord naar je omdat we onze bijdrage aan de mis in het Nederlands deden. Het was goed om zo de dag te beginnen. Onder een mooie ochtendzon gingen wij op stap. Het klooster van San Damiano, de kerk Santa Maria di Rivotorto en basiliek Santa Maria degli Angeli wachten op ons.

De pelgrimspas (foto Hans van Eck)

De pelgrimspas, in het Italiaans ‘credenziale’, hadden we bij ons. Deze pelgrimspas is toch  wel een belangrijk document. Het geeft je toegang tot accommodatie bedoelt voor pelgrims en je kan op het eindpunt, Rome in dit geval, aantonen dat je de reis op de fiets of te voet hebt volbracht. Je verzamelt onderweg stempels van kerken, kloosters en pelgrimsherbergen. Nou die stempels kunnen een pelgrim als een kind zo blij maken, er zitten heel mooie bij.

Bij het klooster van San Damiano moesten we even op de trappen gaan zitten want er was in de open lucht een mis aan de gang. Met een half uurtje konden we verder het klooster bezoeken. Hier leefde Clara van 1211 tot 1253, hier rustte Franciscus uit, gekweld door vermoeidheid en ziekte en hier schreef hij het beroemde ‘Cantico delle Creature’: het Zonnelied.

Klooster San Damiano (foto Hans van Eck)

De wandeling ging een aantal kilometer verder met een mooie bocht naar de kerk van Santa Maria di Rivotorto. Hier vestigde Franciscus met zijn eerste broeders in een stal en schreef hij de eerste regels van de orde. Ondertussen toch wel wat dorstig en trek gekregen zochten we een plek waar we even konden zitten. Tegenover de kerk stonden een paar stoelen waar wij dankbaar in gingen zitten. Hoewel het etablissement nog niet open was kwam er toch een vriendelijke heer naar buiten die voor ons wat broodjes wilde smeren. De vrouw werd erbij geroepen en al snel konden wij genieten van de lunch. Na een hartelijk afscheid liepen we verder richting Santa Maria delgi Angeli. Hoe dichter we bij het stadje kwamen des te dreigender werd de lucht. En jawel op zo’n 10 minuten lopen van de basiliek gingen de sluizen open. Mensen vluchten van de terrassen met hun bordje naar binnen en wij schoten een portiek in om even te schuilen. Mijn poncho zat nog in mijn rugzak maar ik had wel zo’n plastic wibra dingetje bij me. Geloof me die dingen werken niet. Met veel moeite het aangetrokken, kreeg de drukknoopjes niet dicht en flapperend in de wind werd ik alsnog nat. In de basiliek aangekomen ontdekte ik dat mijn wandelstok nog in het portiek stond. Jakkes, en weer terug …… Uiteindelijk tot op de draad verzopen maar met stok weer  terug in de basiliek. 

Hier binnen staat een klein kapelletje dat bijna wegvalt in het grote gebouw, de Portiuncula kapel. Hier kwam Franciscus graag en heeft hier zijn definitieve roeping gevonden. Later is hij er in het bijzijn van zijn broeders overleden…

Het was laat in de middag dat we terug liepen naar Assisi, het was gelukkig weer droog en er scheen een waterig zonnetje. Nogmaals over de rode bakstenen loper maar nu helemaal van het begin tot eind. Vol van indrukken en vermoeid liepen we de stad weer in met de wetenschap dat morgen het echte werk gaat beginnen met het beklimmen van de Monte Subasio. Eindelijk op weg naar Rome…..

(wordt vervolgd)

Vrede en alle goeds

Hans van Eck

De kapel van Portiuncola in de Santa Maria degli Angeli (foto Hans van Eck)

Stap voor stap op weg naar Rome ... (deel III)

Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis

Hoe begint nu zo’n pelgrimsdag? Met koffie natuurlijk! In het portaal van ons verblijf stond een Lavazza apparaat met van die cupjes. Rond een uur of zeven stond het apparaat vrolijk knorrend papieren espresso bekertjes te vullen. Ook stonden er zoete koekjes bij die gretig aftrek vonden. Hierdoor opgepept volgde een dagopening met een bijbeltekst, een tekst van Franciscus, een gedicht of een lied. Ook werd het thema besproken waar we die dag mee op stap zouden gaan. Vandaag zouden we zeker de San Francesco en het Sacro Convento bezoeken. In de onderkerk van de San Francesco zijn onder andere fresco’ s van Giotto te bewonderen over het leven van Franciscus. De vraag die ons deze ochtend meegegeven werd was: Welke fresco uit het levensverhaal van Franciscus raakt je het meest…..‘

De lucht was blauw, de temperatuur verkwikkend en goed geluimd trokken wij de stad in. En vooral lichtvoetig want de rugzak kon nog even op de kamer blijven. Eerst naar de San Francesco, zo op het vroege uur nog niet zo druk. Natuurlijk stonden we lang stil bij de fresco’ s van Giotto maar er was nog zoveel meer te zien. Een uur is zomaar niks. 

Bovenkerk San Francesco (foto Hans van Eck)

Ik had in de Kloosterkerk beloofd om voor de parochie een kaarsje op te steken. Ik wilde  daar graag een gevolg aan geven. In de kerk stonden hier en daar van die bakken met die flakkerende elektrische lampjes. Twee euro’tjes er ingegooid en hoppa een lampje ging aan. Maar op de een of andere manier zat het mij toch niet helemaal lekker, kwam mijn intentie wel aan met zo’n peertje? Twijfel alom. Toch maar op zoek naar een kerk waar echte kaarsjes gebrand konden worden. Wat later op de dag bezochten we de San Rufino, de kathedraal van Assisi. Hier staat het doopvont  waar Franciscus in 1181 is gedoopt. Daar bij Maria heb ik even een stil momentje genomen en een kaarsje opgestoken, jawel een echte!

In de San Rufino met paaspolderloop tas (foto Hans van Eck)

Er zijn zoveel mooie Franciscus plekjes in Assisi, teveel om ze hier allemaal te noemen. Eentje wil ik nog even aanstippen, dat is de Santa Chiarakerk. In deze kerk ligt de heilige Clara onder het hoofdaltaar. De heilige Clara stichteres van de Clarissen…, als Franciscus brak zij met thuis en huwde, net als Franciscus, vrouwe armoede en liet zich door hem het kloosterhabijt aantrekken. 

 

In een zijkapel van de Santa Chiara hangt het originele kruisbeeld van San Damiano, het kruisbeeld dat tot Franciscus de woorden sprak ‘Ga mijn huis herstellen. Zie je niet dat het een puinhoop is?’

Op de plek waar het kruis vandaan komt, het klooster van San Damiano, hangt dus kennelijk een replica. Hoe is dat zo gekomen? 

In die die tijd was het leven in een vrouwenklooster buiten de stad niet zonder gevaar. In 1257 werd het te gevaarlijk om daar te blijven en moesten de dames Clarissen verhuizen naar de Santa Chiara binnen de muren. Het kruis ging met de boedel mee, vandaar.

Na een volle dag met heel veel indrukken bespraken wij aan de avonddis de fresco’ s van Giotto. Naast de goede maaltijd leverde dit mooie gesprekken op.

O ja…. de fresco die mij het meeste aansprak was het moment dat Franciscus zijn mantel geeft aan een berooide ridder. Hoe dat zo? Ach misschien kunnen we dat eens op een ander moment bespreken.

(wordt vervolgd)

Vrede en alle goeds

Hans van Eck

Zijkapel met kruis San Damiano in de Santa Chiara (foto Hans van Eck)

Stap voor stap op weg naar Rome ... (deel II)

 Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis

Vrijdag 17 september, de wekker ging vroeg, heel vroeg.  De eerste gedachte was: zullen de treinen wel op de juiste plek staan. Volgens de NS app was er niets meer aan de hand en zou de trein volgens schema vanaf het station Schagen vertrekken. En inderdaad de trein kwam tien voor halfzes keurig het station binnen rollen. De reis kon beginnen! 

We hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten bij Starbucks in de centrale hal van Schiphol. Kwart over zeven was het reisgezelschap compleet. Even een bak koffie, bij praten en elkaars rugzak bewonderen met de vraag “hoeveel kilo heb jij bij je?” Ik moet bekennen met de 10 kilo zat ik wat aan de hoge kant. Maar goed eenmaal onderweg kan je altijd wat dingen achter laten.

Met een warme zoen afscheid genomen van Vera. Het inchecken ging geautomatiseerd en met wat hulp op rolletjes. Na een voorspoedige vlucht stonden wij een paar uur later op de luchthaven van Florence. We konden zo doorlopen naar de bushalte om verder af te reizen naar het station Firenze Santa Maria Novella. Vandaar moesten de boemel nemen naar Assisi.

De boemel naar Santa Maria delgi Angeli (foto Hans van Eck)

Of eigenlijk Santa Maria delgi Angeli want Assisi ligt zo’n drie kilometer verderop. Vanaf het station loopt er als een rode loper een klinkerweg naar de poorten van Assisi. 

Aan de randen van de weg zijn op de klinkers de namen van sponsors uit heel de wereld gegraveerd. Geloof me dat zijn er héél veel! We hebben dit keer het pad niet helemaal genomen en zijn halverwege ingestapt. Het geeft een bijzonder gevoel als je in de verte Assisi ziet liggen wetend dat ook de voetstappen van Franciscus hier liggen.

Assisi (foto Hans van Eck)

Al snel stonden we voor ons eerste klimmetje, ja inderdaad over de rode loper …. Met de Westfriese omringdijk in de kuiten was dit toch andere koek.  En dan moest het echte werk nog beginnen. Steunend en puffend kwamen we als een kudde hijgende herten boven. Dit beloofde wat! 

Na enig zoeken en vragen arriveerden we bij ons overnachting adres, mooi gelegen in een nauw pittoresk straatje. Keurige kamers, ja hier was het de komende 3 nachten wel uit te houden. Hoewel met de eerste bui stond de gang blank en liep het water de kamers in. Wat bleek, met een knijper werd de deur op een kier gehouden om te voorkomen dat de gasten werden buiten gesloten. Even een weetje natuurlijk en kennelijk was het niet de eerste keer dat het gebeurde want de gastvrouw stond al snel de boel op te dweilen. We waren inmiddels alert en het is niet meer voorgekomen… 

En nu op zoek naar een restaurant want we hadden ondertussen stevige trek gekregen. Het was niet moeilijk om een geschikte plek te vinden en na de nodige formaliteiten (het controleren van de QR-code) konden wij aan de dis. Na een voortreffelijk diner sloten wij, met een een mooi nachtelijk uitzicht over het dal van Spoleto, de dag af………  

(wordt vervolgd) 

Vrede en alle goeds

Hans van Eck

Einde van de 'rode loper' voor de poort van Assisi (foto Hans van Eck)

Zaterdag 6 november Rozenhoedje bidden

 Uitnodiging voor het Rozenhoedje bidden 

in de kloosterkerk te Nieuwe Niedorp.

De novembermaand is altijd druk, met korte dagen en (te) veel te doen. Soms is er bijna geen tijd om stil te staan en stil te zijn. Daarom is er zaterdag 6 november om 9.30 uur weer gelegenheid om in alle rust samen het Rozenhoedje te bidden. Een half uurtje bidden, luisteren naar muziek, gebed en stilte rond Maria. 

Voor velen van ons heeft Maria een bijzondere betekenis. Een betekenis als moeder van Jezus maar ook haar persoonlijke kwaliteiten waaronder die van een luisterend oor is voor mensen belangrijk. Maria wordt gezien als iemand van ons. Zij wordt ook wel de moeder der moeders genoemd. In het leven van velen neemt zij een grote plaats in. Want Maria bewaart de woorden in haar hart. Bidden kan rust geven. Bij vreugde en verdriet, zeker in deze Coronatijd! 

Bidden met Maria is niet blijven staren in de vuurglans, maar de vlam uitdragen naar haarden waar ze is uitgedoofd, koude handen in de jouwe nemen en ze verwarmen, mensen binnenhalen bij de haard van het Liefdesvuur.

Er is gelegenheid om een kaarsje op te steken. Ieder heeft zijn of haar eigen intenties. Onze trouwe organist dhr. Jan van der Hulst zal enkele mooie Maria liederen ten gehore brengen. Voorganger is Annemiek Wijnker Hoedjes. 9.15 uur is de kerk open. Weet u van harte welkom. We hopen dat u, dat jij ook komt. Na afloop staan de stoelen klaar en is er weer een heerlijk kopje koffie!                                                                                                  

Tot ziens op zaterdag 6 november in de Kloosterkerk.

Hartelijke groet,

Hans van Eck en Annemiek Wijnker Hoedjes