Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis
Vrijdag 17 september, de wekker ging vroeg, heel vroeg. De eerste gedachte was: zullen de treinen wel op de juiste plek staan. Volgens de NS app was er niets meer aan de hand en zou de trein volgens schema vanaf het station Schagen vertrekken. En inderdaad de trein kwam tien voor halfzes keurig het station binnen rollen. De reis kon beginnen!
We hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten bij Starbucks in de centrale hal van Schiphol. Kwart over zeven was het reisgezelschap compleet. Even een bak koffie, bij praten en elkaars rugzak bewonderen met de vraag “hoeveel kilo heb jij bij je?” Ik moet bekennen met de 10 kilo zat ik wat aan de hoge kant. Maar goed eenmaal onderweg kan je altijd wat dingen achter laten.
Met een warme zoen afscheid genomen van Vera. Het inchecken ging geautomatiseerd en met wat hulp op rolletjes. Na een voorspoedige vlucht stonden wij een paar uur later op de luchthaven van Florence. We konden zo doorlopen naar de bushalte om verder af te reizen naar het station Firenze Santa Maria Novella. Vandaar moesten de boemel nemen naar Assisi.
Of eigenlijk Santa Maria delgi Angeli want Assisi ligt zo’n drie kilometer verderop. Vanaf het station loopt er als een rode loper een klinkerweg naar de poorten van Assisi.
Aan de randen van de weg zijn op de klinkers de namen van sponsors uit heel de wereld gegraveerd. Geloof me dat zijn er héél veel! We hebben dit keer het pad niet helemaal genomen en zijn halverwege ingestapt. Het geeft een bijzonder gevoel als je in de verte Assisi ziet liggen wetend dat ook de voetstappen van Franciscus hier liggen.
Al snel stonden we voor ons eerste klimmetje, ja inderdaad over de rode loper …. Met de Westfriese omringdijk in de kuiten was dit toch andere koek. En dan moest het echte werk nog beginnen. Steunend en puffend kwamen we als een kudde hijgende herten boven. Dit beloofde wat!
Na enig zoeken en vragen arriveerden we bij ons overnachting adres, mooi gelegen in een nauw pittoresk straatje. Keurige kamers, ja hier was het de komende 3 nachten wel uit te houden. Hoewel met de eerste bui stond de gang blank en liep het water de kamers in. Wat bleek, met een knijper werd de deur op een kier gehouden om te voorkomen dat de gasten werden buiten gesloten. Even een weetje natuurlijk en kennelijk was het niet de eerste keer dat het gebeurde want de gastvrouw stond al snel de boel op te dweilen. We waren inmiddels alert en het is niet meer voorgekomen…
En nu op zoek naar een restaurant want we hadden ondertussen stevige trek gekregen. Het was niet moeilijk om een geschikte plek te vinden en na de nodige formaliteiten (het controleren van de QR-code) konden wij aan de dis. Na een voortreffelijk diner sloten wij, met een een mooi nachtelijk uitzicht over het dal van Spoleto, de dag af………
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten