Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis
Het koffiezetapparaat knorde nog eenmaal voor ons. Tijdens het pakken van de rugzak nog even een espresso’ tje en een koekje. Goed geluimd gingen wij naar buiten, zekers we hadden zin in het avontuur dat komen gaat. De eerste etappe zou van Assisi over de Monte Subasio naar Spello gaan. Volgens de route beschrijving zouden we zo’n 6 uur aan de wandel zijn voordat we in Spello aankomen. Maar voor vertrek nog eerst even poseren voor een statiefoto van de groep. Nog onwetend van wat er gaat komen namen we onze plaatsen in op de trappen van het verblijf waar we drie dagen hebben gelogeerd.
Graag wil ik hier de gelegenheid nemen om het reisgezelschap even, aan u lezer, voor te stellen. Op de foto van boven naar beneden en van links naar rechts. De schrijver dezes, Henk, Hans, Ricky, Jan en Lillian. Een gemêleerd gezelschap maar door de Franciscaanse spiritualiteit met elkaar verbonden.
Daar gaan we dan, op weg … door de ochtenddrukte, in de stad al laverend tussen auto’ s naar de Porta Cappuccini waar we de stad verlaten. Al snel gaan we linksaf een rustige lommerrijke laan in. Even later naar rechts voor de eerste klim naar de top van de Monte Subasio. Wow… dit was pittig, heel pittig, 2300 meter omhoog. Puffend en hijgend arriveerden we bij Eremo delle Carceri. Met een bezoek aan dit klooster konden we weer even op adem komen.
Eremo delle Carceri is een plek waar men zich wijdde aan meditatie en stilte in direct contact met de natuur. Hier trok Franciscus met zijn gezellen graag terug voor gebed. Mooie steeneiken omranden deze bijzondere plaats. Onder deze steeneiken en bij een fraaie beeldengroep zongen wij hand in hand het zonnelied.
Verder en verder omhoog, langs het pad met hier en daar van die kleine wilde cyclamen zo teer en fijn, om te genieten zo mooi. Bezweet en vermoeid arriveerden we op het hoogste punt van onze wandeling waar we van het schitterend uitzicht konden genieten. Gezeten op rotsblokken was het tijd voor de lunch met in de verte zicht op Assisi. Ik moet zeggen, er zijn slechtere plekken op aarde.
Klimmen betekend ook op een gegeven ogenblik dalen. Dat viel niet mee ….. Ieder heeft al afdalend zijn eigen ervaringen en voor een enkeling was het niet gemakkelijk. Eenmaal beneden leek het wel of de benen van rubber waren. Blij dat we er bijna waren wachten we even op elkaar om gezamenlijk naar Spello te lopen. Vermoeid, met hier daar een pijntje en een opspelend spiertje liepen we, niet meer zo fris, door de poort van Spello richting ons overnachtingsadres bij de zusters Augustinessen. Daar aangekomen werd de identiteit gecontroleerd en werden we door een stevig hek toegelaten tot de gastenverblijven.
Nu eerst even opfrissen en een wasje doen. Een tip zo terloops gegeven …. Ga met je kleren aan onder de douche, zeep je stevig in en spoel het uit, doe het daarna zonder kleren nog een dunnetjes over. Het resultaat..., tja probeer het maar eens zou ik zeggen :-).
Er was een mooie binnenplaats met een rekje en stoelen waar we de was konden drogen. Hoe sneller de was in de zon, hoe groter de kans dat het de volgende morgen droog is. Dat is wel zo plezierig met het aantrekken.
Later een lekker biertje gedronken op een terras en daarna goed getafeld. Het was lekker maar ik was te moe om er echt van te genieten. Terug naar ons overnachtingsadres bij de de zusters konden we niet naar binnen. Het hek zat op slot! Sta je daar rond half tien s’avonds. Wat nu gedaan? Moesten we de nacht op de koude tegels in de hal doorbrengen of waren de zusters zo barmhartig om voor ons het hek open te doen……
(Wordt vervolgd)
Vrede en alle goeds
Hans van Eck
Geen opmerkingen:
Een reactie posten