Stap voor stap op weg naar Rome ... (deel IV)

Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis

Vandaag staan we vroeg op. Het is zondag en we willen graag naar de vroege ochtendmis. Er staat ook een wandeling van zo’n 15 km op het programma dus wilden we ook bijtijds aan de wandel zijn. Kwart voor negen zaten we al in de bankjes van de San Rufino. Het mooie is dat de mis overal dezelfde opbouw heeft en ondanks dat de taal verschilt weet je redelijk goed waar je bent. Dus konden we het allemaal prima volgen, alleen keek de buurvrouw zo nu en dan wat verstoord naar je omdat we onze bijdrage aan de mis in het Nederlands deden. Het was goed om zo de dag te beginnen. Onder een mooie ochtendzon gingen wij op stap. Het klooster van San Damiano, de kerk Santa Maria di Rivotorto en basiliek Santa Maria degli Angeli wachten op ons.

De pelgrimspas (foto Hans van Eck)

De pelgrimspas, in het Italiaans ‘credenziale’, hadden we bij ons. Deze pelgrimspas is toch  wel een belangrijk document. Het geeft je toegang tot accommodatie bedoelt voor pelgrims en je kan op het eindpunt, Rome in dit geval, aantonen dat je de reis op de fiets of te voet hebt volbracht. Je verzamelt onderweg stempels van kerken, kloosters en pelgrimsherbergen. Nou die stempels kunnen een pelgrim als een kind zo blij maken, er zitten heel mooie bij.

Bij het klooster van San Damiano moesten we even op de trappen gaan zitten want er was in de open lucht een mis aan de gang. Met een half uurtje konden we verder het klooster bezoeken. Hier leefde Clara van 1211 tot 1253, hier rustte Franciscus uit, gekweld door vermoeidheid en ziekte en hier schreef hij het beroemde ‘Cantico delle Creature’: het Zonnelied.

Klooster San Damiano (foto Hans van Eck)

De wandeling ging een aantal kilometer verder met een mooie bocht naar de kerk van Santa Maria di Rivotorto. Hier vestigde Franciscus met zijn eerste broeders in een stal en schreef hij de eerste regels van de orde. Ondertussen toch wel wat dorstig en trek gekregen zochten we een plek waar we even konden zitten. Tegenover de kerk stonden een paar stoelen waar wij dankbaar in gingen zitten. Hoewel het etablissement nog niet open was kwam er toch een vriendelijke heer naar buiten die voor ons wat broodjes wilde smeren. De vrouw werd erbij geroepen en al snel konden wij genieten van de lunch. Na een hartelijk afscheid liepen we verder richting Santa Maria delgi Angeli. Hoe dichter we bij het stadje kwamen des te dreigender werd de lucht. En jawel op zo’n 10 minuten lopen van de basiliek gingen de sluizen open. Mensen vluchten van de terrassen met hun bordje naar binnen en wij schoten een portiek in om even te schuilen. Mijn poncho zat nog in mijn rugzak maar ik had wel zo’n plastic wibra dingetje bij me. Geloof me die dingen werken niet. Met veel moeite het aangetrokken, kreeg de drukknoopjes niet dicht en flapperend in de wind werd ik alsnog nat. In de basiliek aangekomen ontdekte ik dat mijn wandelstok nog in het portiek stond. Jakkes, en weer terug …… Uiteindelijk tot op de draad verzopen maar met stok weer  terug in de basiliek. 

Hier binnen staat een klein kapelletje dat bijna wegvalt in het grote gebouw, de Portiuncula kapel. Hier kwam Franciscus graag en heeft hier zijn definitieve roeping gevonden. Later is hij er in het bijzijn van zijn broeders overleden…

Het was laat in de middag dat we terug liepen naar Assisi, het was gelukkig weer droog en er scheen een waterig zonnetje. Nogmaals over de rode bakstenen loper maar nu helemaal van het begin tot eind. Vol van indrukken en vermoeid liepen we de stad weer in met de wetenschap dat morgen het echte werk gaat beginnen met het beklimmen van de Monte Subasio. Eindelijk op weg naar Rome…..

(wordt vervolgd)

Vrede en alle goeds

Hans van Eck

De kapel van Portiuncola in de Santa Maria degli Angeli (foto Hans van Eck)