Stap voor stap op weg naar Rome ... (deel I)

Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis

Het idee om in het spoor van St. Franciscus te lopen was er al een tijdje. Na overleg waren we er uit en zouden medio juni 2020 vertrekken richting Italië. Tja en toen werd de wereld overvallen door corona… De gevolgen hiervan is iedereen bekend. De plannen gingen weer even in de kast tot betere tijden. Een jaar later klaarde het rond het virusfront wat op. Er kwam meer vrijheid en het afreizen naar Italië kon weer wat makkelijker.

 Minderbroedersklooster gezien vanuit het Hof van Lof - Megen (foto Hans van Eck)

En zo kwamen de plannen weer op tafel. Eind juni kwamen de mensen die zich hadden aangemeld voor de eerste keer samen bij de minderbroeders in Megen, voor kennismaking, het maken van plannen, het uitwisselen van wandelervaringen en tips. 

Een mooi en gevarieerd gezelschap zo samen in de prachtige kloostertuin ‘het Hof van Lof’. Twee dames en vier heren, de oudste 82 maar allemaal in de bloei van het senioren bestaan.

Uiteindelijk werd er gekozen voor de route Assisi naar Rome uit het reisboek ‘Een franciscaanse voetreis’ van Kees Rodenburg. Ook de datum van vertrek en terugkeer werd afgesproken. Vrijdag 17 september zouden we vertrekken en als alles goed ging terugkomen op 8 oktober. Bij elkaar zo’n drie weken op pad.

Eindelijk kon ik beginnen met de voorbereidingen. De rugzak werd uit het stof gehaald en nagekeken. Er moesten nieuwe wandelschoenen komen, een nieuwe dop op de wandelstok en ook waren de sokken niet al te best dus voor de zekerheid een extra paar aangeschaft. Genoeg mondkapjes mee en een zelftest, je weet maar nooit. Rugzak inpakken, afstellen en op gewicht. Inlezen over de route met al die bijzondere plekjes uit het leven van Franciscus. Ook de liederen mochten niet ontbreken, het Zonnelied natuurlijk en een aantal mooie Taizé liederen. Ja we hebben onderweg uit volle borst gezongen! 

De kilometers moesten weer een beetje in de benen komen. Misschien heeft u mij wel gezien, zwoegend en zwetend met een grote groene rugzak. De langste wandeling was van huis uit langs Kolhorn en Westfriesedijk richting de kapel op de Keinze. Even een stil momentje, een kaarsje opsteken en een weesgegroetje voor een goede tocht. 

De terugweg ging over Haringhuizen en Moerbeek, bij elkaar zo’n 27 km. Het was warm die dag, bijna Italiaans en ik kwam behoorlijk versleten thuis, maar best wel blij dat ik het had volbracht zonder al te veel problemen. Het vertrouwen groeide met elke stap.

De vlucht naar Florence was geboekt en de papieren ingevuld om Italië binnen te komen. De eerste stempel was tijdens de mis in de Kloosterkerk door pastoor Tilma in het pelgrimspaspoort gezet. Met de vroegste trein zou ik samen met Vera van Schagen naar Schiphol afreizen. Alles was op orde en er kon niets meer misgaan dacht ik. Hoewel … Donderdagavond zo vlak voor vertrek kwam het bericht dat het treinverkeer ontregeld was vanwege een telefoonstoring bij de verkeersleiding……. (wordt vervolgd)

Vrede en alle goeds

Hans van Eck 

Tegel gezien in Spoleto (Foto Hans van Eck)

Het nieuwe herfstnummer SAMENKERK is uit!

Achter in de kerk ligt het herfstnummer van SamenKerk met veel aandacht voor Allerzielen, jongeren die bier brouwen voor hun kerk enzovoort. Leo Fijen schreef over stappen naar geluk. Én… u kunt meedoen aan een speciale Geloof in Geluk Wedstrijd. Neemt u daarom een exemplaar mee naar huis. En misschien ook eentje voor een ander, voor wie het moeilijker is om naar de kerk te gaan. U doet hem of haar er zeker een plezier mee. 

De herfst ...

De afgelopen dagen heeft het hard gewaaid en geregend. Dan is het heel lekker om thuis op de bank te zitten. Lekker warm en met een warme drank. En terwijl de wind rond om het huis giert, gaan je gedachten. Gedachten dat wat is geweest: de zomer, de vakanties en de gedachtes over de komende tijd: Allerzielen, Sint Maarten, Sinterklaas en zelfs Kerstmis al. Het geeft allemaal een bepaald gevoel en dat is niet te beschrijven met een lekker warme zon en lange avonden, maar eerder in je schulp kruipen en lekker thuis. En als je naar de dagen kijkt die gaan komen betekent het dat je door weer en wind naar buiten gaat. 

Als je kijkt naar Allerzielen is het al een heel oude traditie in de Rooms Katholieke kerk. Al rond het jaar 1000 bestond deze traditie. Een traditie die nog niet aan waarde is ingeboet. Ieder jaar weer herdenken wij onze doden; staan we stil bij hen. Dat kunnen we doen in de vieringen die er zijn de vele parochiekerken. Op 2 november of in het weekend ervoor. We bezoeken de kerkhoven, leggen bloemen neer, staan stil bij het gemis.

Dit feest geeft bezinning. Kunnen wij troost vinden in het gemis van onze dierbaren en kunnen wij hen loslaten om, dat geloven wij, hen bij God te laten zijn. Dat roept om troosten van elkaar, maar ook troost in jezelf. Troosten geeft een warm gevoel. Je mag je verdriet laten zien aan de ander, die niet het verdriet omarmt maar jou omarmt om de pijn los te laten en de warme en mooie herinneringen weer te laten op leven. Wat fijn is het dat je het meerderen kan doen; samen in hetzelfde schuitje. Even mijmeren, even in alle stilte tot jezelf komen en beseffen hoe gelukkig je kan zijn als je troost vindt en weet dat jouw dierbare bij God mag zijn. 

Dat gevoel van geluk en warmte kan niet altijd goed worden omschreven, want fijn is het als je dat voelt bij elkaar in de viering, bij de gang naar het kerkhof en met een kaars en/of bloem kom je tot rust en het besef dat onze doden bij God mogen zijn en dat wij onze warme en dierbare herinneringen mogen koesteren.

Allerzielen een feest, geen zondag meer, maar een feestdag met een lacht en een traan. Een dag van getroost worden en troosten, van samen zijn en er omvragen getroost te worden en God vragen hen die wij missen Thuis te halen.

Namens de pastores Toon Jorink, diaken.

Kerkhof en Gedenkboom Kloosterkerk in het licht op Allerzielen

Op Allerzielen 2 november 19.00 uur is er in de Kloosterkerk een gedenkviering. Iedereen is welkom!                                                                                                                                  

Het is herfst en langzamerhand vallen de kleurige bladeren van de bomen. De herfst brengt ons in contact met vergankelijkheid, met het einde van leven. Tijdens deze bijzondere gedenkviering van Allerzielen denken we aan de mensen die we verloren hebben en aan hoe hun leven is geweest. Hoe ons leven met het hunne verweven is en hoezeer we ze missen. In het bijzonder noemen wij de namen van diegenen, van wie wij in de afgelopen 2 jaar afscheid hebben genomen. We herdenken hen en zetten hen in het licht door het aansteken van een kaars, in de kerk of op het kerkhof. 

Dit is een jarenlange traditie in de Kloosterkerk. Een goede traditie waaraan veel mensen troost beleven. En die alleen maar in belangstelling toeneemt. Het zal een viering van saamhorigheid en verbondenheid zijn. Met als thema:                  

‘In het licht van Allerzielen ‘Samen verder gaan’.

Tegenwoordig is het niet meer alleen een ritueel of een viering voor mensen die gelovig zijn. Ook mensen die ons geloof niet delen zijn van harte welkom!!! Het gaat erom dat je weet dat niemand vergeten wordt. Daarnaast is het troostrijk te ervaren dat je niet de enige bent die door de dood iemand is kwijtgeraakt. Daarom zet de Kloosterkerk haar deuren voor iedereen wijd open!                                     

                                                                                                                                            

Programma

Vooraf aan de viering , om 18.30 uur, is er gelegenheid om een kaarsje aan te steken voor alle dierbare overledenen.                                                                                                                          

Om 19.00 uur begint de viering. Chantal Smak zal prachtige stemmige liederen ten gehore brengen, Gert-Jan Weel begeleidt haar op de piano. 

Na de viering is er gelegenheid een bezoek te brengen aan het kerkhof. Iedereen ontvangt een Allerzielenlicht om deze bij het graf, de urnenmuur, de gedenkboom of het kindermonumentje te plaatsen. De gedenkboom is er voor mensen die geen eigen plek hebben voor hun overleden dierbaren. Het kerkhof, de gedenkboom en het kindermonumentje zullen volop in het licht staan. Na het bezoek aan het kerkhof is er warme koffie en thee achter in de kerk. U bent van harte uitgenodigd!!

Wij hopen zo aan velen de gelegenheid te geven om juist op Allerzielen naar de kerk te komen. Het kan nu weer. We kunnen weer samenkomen!!! 

Weet u welkom!

Namens de werkgroep Allerzielen,

Carla Haring

Joke Groes

Annemiek Wijnker Hoedjes

Zaterdag 16 oktober Rozenhoedje bidden ...

 Samen het Rozenhoedje bidden in de Kloosterkerk

Oktober is de maand van de rozenkrans. Daarom bidden wij zaterdag 16 oktober de Rozenkrans. Nog altijd bidden velen de Rozenkrans. Mensen bezoeken een Mariakapel of een kerk, staan even stil bij de waan van de dag. Steken een kaarsje op. Bidden of zoeken troost. Bidden kan opluchten. Bij verdriet kun je uiting geven aan je gevoelens, en bij dankbaarheid kun je Maria danken. 

 

En zij bewaarde alles in haar hart, zij sprak niet over dat wat tot haar kwam”.    

Zaterdagmorgen 16 oktober 9.30 uur is er in onze Kloosterkerk gelegenheid voor een moment van rust en van bezinning. Hier geven we even stille tijd aan onszelf. We bidden we samen het Rozenhoedje. Er is gelegenheid om een kaarsje op te steken. Ieder heeft zijn of haar eigen intenties.

Voorganger is Hans van Eck. 9.15 uur is de kerk open.                                                                                                               

We hopen dat u, dat jij ook komt.

Tot ziens op zaterdag 16 oktober in de Kloosterkerk.                                                            

Hartelijke groeten,                                                                                                                              

Annemiek Wijnker Hoedjes en Hans van Eck

Sportieve opening seizoen YoungSeven

Met veel enthousiasme zijn de jongeren van YoungSeven weer gestart met het nieuwe seizoen. Op zondag 10 oktober kwamen twintig jongeren uit de verschillende parochies van onze regio bij elkaar op sportpark Keep Moving in Oosterblokker. Na een korte kennismaking met de nieuwe deelnemers in de groep, ging het programma van start.

Onder begeleiding ging de groep allerlei hindernissen te lijf, waarbij ze moesten klimmen, hangen, springen en balanceren. De sportieve opdrachten werden afgewisseld met andere uitdagingen, zoals het leggen van een puzzel en het nodige teamwork. Het was ontzettend leuk om te zien hoe de jongeren met elkaar samenwerkten en elkaar hielpen om aan het eind van de middag allerlei objecten én zichzelf over de hindernisbaan te manoeuvreren. 

Mede door het heerlijke zonnetje, was het een geslaagde middag met veel gezelligheid. Aan het eind hebben we samen met de jongeren het programma van het komend seizoen doorgenomen. Er staan dit seizoen nog acht activiteiten op de agenda. De eerstvolgende bijeenkomst is op vrijdag 5 november en staat in het teken van muziek.

pastoor Tilma

Bidden met je vingers....

Regelmatig ben ik onder de indruk, wanneer ik van mensen hoor hoe ze dagelijks tijd maken voor gebed. Veel momenten overdag lenen zich ervoor om even te bidden, zoals aan het begin van de nieuwe dag, bij de maaltijden en vlak voor het slapen gaan. En als mensen toch even langs de kerk komen, gaan ze in de Mariakapel een kaarsje aansteken. Een biddend mens leeft vanuit God.

Bidden hoeft niet moeilijk te zijn. Toch kan het soms helpen als je even op weg wordt geholpen. Een boekje met gebeden kan inspireren of de kralen van de rozenkrans geven houvast. Wist u dat je ook kunt bidden door je vingers langs te gaan? Je kunt bidden aan de hand van je vingers!

De duim is de vinger die het dichtst bij je zit. Begin dus te bidden voor diegenen die je het meest nabij zijn. Dat zijn de mensen die het snelst in onze gedachten komen. Het is een ‘aangename verplichting’ om voor onze geliefden te bidden.

De volgende vinger is de wijsvinger. Bid voor degenen die je onderwijzen, je raad geven en genezing brengen. Zij hebben steun en wijsheid nodig om anderen de juiste richting te wijzen. Gedenk hen altijd in je gebeden.

De daaropvolgende vinger is de langste, de middelvinger. Die herinnert ons aan onze leiders, de regeringen en allen die in de maatschappij verantwoordelijkheid dragen. Zij hebben Gods leiding nodig.

De vierde vinger is de ringvinger. Misschien verbaast het u, maar dat is onze zwakste vinger. Die mag ons herinneren om ook voor de zwakken te bidden, de zieken en mensen met problemen. Zij hebben ons gebed nodig.

Tenslotte hebben we onze kleinste vinger, de kleinste van allemaal. Je pink mag je eraan herinneren ook voor jezelf te bidden. Wanneer je voor de andere vier groepen gebeden hebt, zul je in staat zijn om je eigen vragen in het juiste perspectief te zien. Dan ben je in staat om op een betere manier te bidden voor wat je zelf nodig hebt.

pastoor Tilma