De afgelopen dagen heeft het hard gewaaid en geregend. Dan is het heel lekker om thuis op de bank te zitten. Lekker warm en met een warme drank. En terwijl de wind rond om het huis giert, gaan je gedachten. Gedachten dat wat is geweest: de zomer, de vakanties en de gedachtes over de komende tijd: Allerzielen, Sint Maarten, Sinterklaas en zelfs Kerstmis al. Het geeft allemaal een bepaald gevoel en dat is niet te beschrijven met een lekker warme zon en lange avonden, maar eerder in je schulp kruipen en lekker thuis. En als je naar de dagen kijkt die gaan komen betekent het dat je door weer en wind naar buiten gaat.
Als je kijkt naar Allerzielen is het al een heel oude traditie in de Rooms Katholieke kerk. Al rond het jaar 1000 bestond deze traditie. Een traditie die nog niet aan waarde is ingeboet. Ieder jaar weer herdenken wij onze doden; staan we stil bij hen. Dat kunnen we doen in de vieringen die er zijn de vele parochiekerken. Op 2 november of in het weekend ervoor. We bezoeken de kerkhoven, leggen bloemen neer, staan stil bij het gemis.
Dit feest geeft bezinning. Kunnen wij troost vinden in het gemis van onze dierbaren en kunnen wij hen loslaten om, dat geloven wij, hen bij God te laten zijn. Dat roept om troosten van elkaar, maar ook troost in jezelf. Troosten geeft een warm gevoel. Je mag je verdriet laten zien aan de ander, die niet het verdriet omarmt maar jou omarmt om de pijn los te laten en de warme en mooie herinneringen weer te laten op leven. Wat fijn is het dat je het meerderen kan doen; samen in hetzelfde schuitje. Even mijmeren, even in alle stilte tot jezelf komen en beseffen hoe gelukkig je kan zijn als je troost vindt en weet dat jouw dierbare bij God mag zijn.
Dat gevoel van geluk en warmte kan niet altijd goed worden omschreven, want fijn is het als je dat voelt bij elkaar in de viering, bij de gang naar het kerkhof en met een kaars en/of bloem kom je tot rust en het besef dat onze doden bij God mogen zijn en dat wij onze warme en dierbare herinneringen mogen koesteren.
Allerzielen een feest, geen zondag meer, maar een feestdag met een lacht en een traan. Een dag van getroost worden en troosten, van samen zijn en er omvragen getroost te worden en God vragen hen die wij missen Thuis te halen.
Namens de pastores Toon Jorink, diaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten