Ca. vier jaar geleden reed mijn tante Laura en oom Kees naar de vuilstortplaats om diverse spullen, na het opruimen van haar zolder, weg te brengen. Haar oog viel op iets bijzonders: in een vuilcontainer, tussen het chaotische puin, stond precies in het midden een prachtig Mariabeeld, als een vergeten schat te midden van het bouwafval. Zonder aarzelen klom ze in de container en redde het beeld uit haar benarde positie.
Tante Laura voelde een diepe impuls om het beeld te redden. Ze vroeg aan de medewerker van het stortterrein of ze het mocht meenemen, en met een vriendelijke knik kreeg ze toestemming.
Thuis gaf Laura het Mariabeeld een ereplaats in haar woonkamer. Jarenlang stond het daar, stil en bijna sereen, als een symbool van hoop en hernieuwde betekenis. Elke avond werd een kaarsje aangestoken bij het beeld.
Familie en vrienden die op bezoek kwamen, verwonderden zich over het verhaal achter het beeld en de bijzondere uitstraling die het gaf aan de ruimte. In die periode werd het beeld een deel van het dagelijkse leven, een stille getuige van gesprekken, vieringen en de rust van alledaagse momenten.
Onlangs kreeg het beeld een nieuwe bestemming. Nu staat het in de sacristie van onze mooie kerk, waar het weer opnieuw bewondering oproept. Wat ooit bijna verloren ging, heeft een plek gekregen waar mensen samenkomen, zoeken naar troost en kracht vinden in het onverwachte wonder van een Mariabeeld uit een puincontainer.
De reis van het beeld is ten einde, en het heeft eindelijk zijn ware thuis gevonden.
Peter Koopman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten