We merken het allemaal, de dagen worden korter en het wordt kouder. De herfst komt er aan. Dat betekent meer in huis en eerder de lampen en kachel aan. Gezellig met elkaar zijn, met een boek of tv. Juist het samen zijn geeft een gevoel dat je er mag zijn en dat je dingen met elkaar kan en mag delen. En dat merken we ook met de feesten die er aankomen: Allerzielen, Sint Maarten, Sinterklaas, Kerstmis. Feesten waarin de mens centraal staat. Niet de mens als ego maar een mens met behoefte aan gezien te worden en gezien te mogen zijn.
Allerzielen: een kerkelijk feest waarbij we onze dierbaren herdenken om hen aan God toe te vertrouwen. We staan stil bij hun leven hier op aarde en geven ze uit handen om voor hen zielenrust te vinden bij God. Tegenwoordig is het meer het in leven houden van de herinneringen aan de overledenen en samen daar bij stil te staan en de graven en plaatsen te bezoeken waar hun stoffelijke resten zijn neergelegd. Het is goed dat het met een viering begint. Een viering van loslaten en van herinneren.
Sint Maarten: Met het bekende verhaal van sint Maarten die zijn mantel deelde met een arme. Het is tot een kinderfeest geworden waar kinderen met hun lampions en liederen langs de deuren gaan om het fel begeerde snoep en anders lekkers binnen te halen.
Sinterklaas: het feest van cadeaus krijgen van de goed heiligman met of zonder surprise of gedicht. Aan de inkomst van de goed heilig man schoentje zetten en op 5 december zijn verjaardag vieren, want sinterklaas is 6 december jarig.
Kerstmis: de geboorte van Gods Zoon in een stal omdat er voor zijn moeder geen plaats was in de herberg. Die geboorte vieren, maar wordt tegenwoordig vaak onder gesneeuwd door de randverschijnselen: kerstshows, die er nu al zijn, een huis opgetuigd, lekker eten staat centraal en dan de cadeaus die gegeven gaan worden.
Het begint er steeds meer op te lijken dat ons geloof ook in een herfst is gekomen. We komen steeds minder bij elkaar in vieringen, zijn minder vaak vrijwilligers om parochies draaiende te houden, er wordt minder gedoopt, Eerste Communie gedaan, gevormd en getrouwd, en onze overleden worden minder vaak vanuit de kerk uitgeleiden gedaan. Maar we weten allemaal dat na de herfst de winter komt en weer de lente daarop volgt. Want in de herfst is het nieuwe leven vaak al weer zichtbaar in de nieuwe knoppen, in de bollen die we in de grond stoppen en onze tuinen die wij winterklaar maken. We zitten een wereld die cyclisch is en dat geldt ook voor de Kerk, die bestaat uit mensen die samen willen komen in hun geloof. Pas als er niet meer gesproken wordt wat ons bezig houdt sterft ons geloof. Daarom is de herfst een tijd van bezinnen en samen met elkaar op weg te gaan naar het nieuwe. Daar mogen wij steeds weer dankbaar voor zijn.
Ik wens u een mooie tijd toe.
Toon Jorink, diaken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten