Gebed ......

Dit gebed wordt vanaf 26 oktober door christenen dagelijks gebeden in het belang van de verkiezingen....

 

De herfst in...

We merken het allemaal, de dagen worden korter en het wordt kouder. De herfst komt er aan. Dat betekent meer in huis en eerder de lampen en kachel aan. Gezellig met elkaar zijn, met een boek of tv. Juist het samen zijn geeft een gevoel dat je er mag zijn en dat je dingen met elkaar kan en mag delen. En dat merken we ook met de feesten die er aankomen: Allerzielen, Sint Maarten, Sinterklaas, Kerstmis. Feesten waarin de mens centraal staat. Niet de mens als ego maar een mens met behoefte aan gezien te worden en gezien te mogen zijn.

Allerzielen: een kerkelijk feest waarbij we onze dierbaren herdenken om hen aan God toe te vertrouwen. We staan stil bij hun leven hier op aarde en geven ze uit handen om voor hen zielenrust te vinden bij God. Tegenwoordig is het meer het in leven houden van de herinneringen aan de overledenen en samen daar bij stil te staan en de graven en plaatsen te bezoeken waar hun stoffelijke resten zijn neergelegd. Het is goed dat het met een viering begint. Een viering van loslaten en van herinneren.

Sint Maarten: Met het bekende verhaal van sint Maarten die zijn mantel deelde met een arme. Het is tot een kinderfeest geworden waar kinderen met hun lampions en liederen langs de deuren gaan om het fel begeerde snoep en anders lekkers binnen te halen.

Sinterklaas: het feest van cadeaus krijgen van de goed heiligman met of zonder surprise of gedicht. Aan de inkomst van de goed heilig man schoentje zetten en op 5 december zijn verjaardag vieren,  want sinterklaas is 6 december jarig.

Kerstmis: de geboorte van Gods Zoon in een stal omdat er voor zijn moeder geen plaats was in de herberg. Die geboorte vieren, maar wordt tegenwoordig vaak onder gesneeuwd door de randverschijnselen: kerstshows, die er nu al zijn, een huis opgetuigd, lekker eten staat centraal en dan de cadeaus die gegeven gaan worden.

Het begint er steeds meer op te lijken dat ons geloof ook in een herfst is gekomen. We komen steeds minder bij elkaar in vieringen, zijn minder vaak vrijwilligers om parochies draaiende te houden, er wordt minder gedoopt, Eerste Communie gedaan, gevormd en getrouwd, en onze overleden worden minder vaak vanuit de kerk uitgeleiden gedaan. Maar we weten allemaal dat na de herfst de winter komt en weer de lente daarop volgt. Want in de herfst is het nieuwe leven vaak al weer zichtbaar in de nieuwe knoppen, in de bollen die we in de grond stoppen en onze tuinen die wij winterklaar maken. We zitten een wereld die cyclisch is en dat geldt ook voor de Kerk, die bestaat uit mensen die samen willen komen in hun geloof. Pas als er niet meer gesproken wordt wat ons bezig houdt sterft ons geloof. Daarom is de herfst een tijd van bezinnen en samen met elkaar op weg te gaan naar het nieuwe. Daar mogen wij steeds weer dankbaar voor zijn.

Ik wens u een mooie tijd toe.

Toon Jorink, diaken 

Het Mariabeeld: Van puincontainer tot sacristie

Ca. vier jaar geleden reed mijn tante Laura en oom Kees naar de vuilstortplaats om diverse spullen, na het opruimen van haar zolder, weg te brengen. Haar oog viel op iets bijzonders: in een vuilcontainer, tussen het chaotische puin, stond precies in het midden een prachtig Mariabeeld, als een vergeten schat te midden van het bouwafval. Zonder aarzelen klom ze in de container en redde het beeld uit haar benarde positie.

Tante Laura voelde een diepe impuls om het beeld te redden. Ze vroeg aan de medewerker van het stortterrein of ze het mocht meenemen, en met een vriendelijke knik kreeg ze toestemming.

Thuis gaf Laura het Mariabeeld een ereplaats in haar woonkamer. Jarenlang stond het daar, stil en bijna sereen, als een symbool van hoop en hernieuwde betekenis. Elke avond werd een kaarsje aangestoken bij het beeld.

Familie en vrienden die op bezoek kwamen, verwonderden zich over het verhaal achter het beeld en de bijzondere uitstraling die het gaf aan de ruimte. In die periode werd het beeld een deel van het dagelijkse leven, een stille getuige van gesprekken, vieringen en de rust van alledaagse momenten.

Onlangs kreeg het beeld een nieuwe bestemming. Nu staat het in de sacristie van onze mooie kerk, waar het weer opnieuw bewondering oproept. Wat ooit bijna verloren ging, heeft een plek gekregen waar mensen samenkomen, zoeken naar troost en kracht vinden in het onverwachte wonder van een Mariabeeld uit een puincontainer.

De reis van het beeld is ten einde, en het heeft eindelijk zijn ware thuis gevonden.

Peter Koopman