Herfst

Eindelijk: het wordt herfst: harde wind, regen, temperaturen weer onder de 10 graden. De kachel gaat weer aan en echt lekker buiten zitten is er niet meer bij. Er komt weer een tijd aan dat we meer binnen zitten in onze eigen huizen en dat we niet naar buiten gaan als dat niet hoeft. Toch valt er juist nu momenten om naar buiten gaan. Ik denk aan de viering van Allerzielen in onze kerken en het denken aan onze dierbaren die zijn overleden, dit jaar en al de jaren daarvoor. In onze kerken is er een viering en de mogelijkheid om de rustplaats van onze dierbaren na de viering te bezoeken op de kerkhoven.

Kinderen gaan op 11 november er weer op uit om Sint Maarten te vieren. Langs de deuren met hun liederen om zoveel mogelijk allerlei lekkers op te halen. In Waarland is er in de Wulframkerk een viering in het teken van Sint Maarten. Het is eigenlijk het startschot om er op uit te gaan.

Zomaar twee dagen dat je er op uit kan gaan, maar er zijn nog veel meer mogelijkheden om uit de deur te gaan: wandelen in de natuur, je boodschappen doen, bij mensen op zoek gaan, een kaarsje opsteken in de Mariakapel en samen vieren in onze kerken. Ook daar wordt weer gekeken nu het kouder wordt het warmer te laten zijn door als er geen koor zingt weer te vieren in de ingerichte kapellen en sacristie.  Wat zou het mooi zijn als dat niet meer kon, dat er te veel mensen samen willen vieren; tot rust komen van de dingen van alle dag, samen je geloof te belijden, samen stil te staan dat wat ons bezig houdt. Wat zou het mooi zijn als we in die mooie kerken mensen kunnen ontvangen niet alleen bij droefenis maar ook bij vreugde en vrolijkheid. Samen op weg te gaan: stil staan met dat wat ons bezig houdt, dankbaar te zijn, steun te zoeken, even je hoofd leeg te maken. Het maakt niet uit welke reden het is dat je komt vieren, samen vieren is mooier en intenser dan het in je eentje te doen. Het kerkgebouw staat voor u open om samen te kunnen vieren.

Geloofsgemeenschappen maken de kerk en geloofsgemeenschappen zijn altijd in beweging zoals de natuur ook altijd in beweging is. Het lijkt wel of wij als geloofsgemeenschappen in de herfst zitten. We weten dat de natuur na de rust van de winter weer tot bloei komt in de lente. Elk jaar weer, en elk jaar weer anders: vroeger of later maar de natuur komt weer tot bloei, mag het zo zijn dat de geloofsgemeenschappen weer tot bloei komen en dat we juist de herfst nodig hebben om voorbereid te zijn op de nieuwe lente, die telkens weer anders is. Net zoals als mensen telkens weer anders zijn en steeds weer eerst tot rust te komen om dan met nieuw elan het leven weer op te pakken. Mag het samenkomen met elkaar juist dat rustpunt zijn, om daarna te kunnen floreren.

Toon Jorink, diaken.