Mijn laatste strohalm (een getuigenis)

Drie jaar geleden ging Jen, een jonge vrouw, door de moeilijkste periode van haar leven. Ze had een scheiding achter de rug en leed, aan een postnatale depressie. De vrouw was kerkelijk opgevoed, maar had in haar tienerjaren de kerk de rug toegekeerd. Op een dag liep ze langs de plaatselijke kerk en besloot ze het weekend daarop naar de mis te gaan.
Ze heeft daarna haar parochie een brief gestuurd. Ze begon zo:

(Ik ben waarschijnlijk de minst gekwalificeerde persoon om iets over God te schrijven. Ik ben niet echt een kei in religie, om het zo maar te zeggen. Ik ken maar weinig Bijbelverzen uit het hoofd. Ik heb geen gedetailleerd beeld van het Katholicisme. Ik weet niet eens hoe ik de Rozenkrans moet bidden, maar ik ben leergierig. Gelukkig weet ik sommige dingen wel, zo zeker als ik weet dat ik ademhaal: Ik weet dat de kracht van God verbazingwekkend is. Ik weet dat ik  mijn leven niet in eigen hand heb. Ik weet dat God altijd bij mij is. Ik weet dat God mensen op prachtige manieren gebruikt en ik weet dat God niet bezig is mij te straffen. Ik weet dat God van mij houdt - al heeft het mij moeite gekost dat te aanvaarden.
Bovenstaande vormt slechts een deel van haar brief, waarna ze verderop haar levensreis verder beschreef: Op een zondagochtend, mijn dochtertje was ongeveer één jaar, vond ik mezelf terug in de parochie. Die afgelopen maanden waren in zo’n waas voorbijgegaan dat ik niet eens weet hoe het kwam dat ik daar was. Ik was voldoende hersteld om te kunnen functioneren, maar had het donker nog lang niet achter me gelaten. Ik weet nog hoe bang ik was toen ik naar binnen liep. Ik was ten einde raad. Het was mijn laatste strohalm en ik was doodsbang, omdat ik wist dat als deze laatste wanhoopspoging om God een kans te geven en mijn leven een kans te geven mislukte, ik niet wist of ik weer op zou krabbelen.
Ik weet niet hoeveel maanden ik de mis vanuit het voorportaal gevolgd heb. Mijn dochtertje was nog geen één jaar, en ik dacht bij mezelf: Stel nou dat ze begint te brullen? Stel dat mensen zien wat voor een brok wanhoop ik ben? Of dat ik een alleenstaande moeder ben? Stel dat ze onaardig doen, daarom, ik bleef in het voorportaal staan en klampte me vast aan ieder woord dat werd gesproken. Steeds als het koor zong over Gods liefde moest ik huilen. Ik wilde wanhopig geloven in Gods liefde, maar dacht dat die niet voor mij was weggelegd.
Uiteindelijk raapte ik genoeg moed bij elkaar om naar binnen te gaan, al was ik er nog niet echt aan toe. Ik wilde zo graag deel uit maken van Gods liefde, van wat het ook mocht zijn. Ik weet nog dat ik dacht: Is dit écht? Deze mensen zijn zo aardig.)

Bovenstaand verhaal van Jen is er één van talrijke, die ik graag met u wilde delen. Ik denk dat haar verhaal een verhaal is, welke ons kan helpen een beeld te vormen wat voor een kerk we samen kunnen zijn, een kerk die ook ruimte bied aan mensen die zich ‘’ geknakt ‘’ voelen, opgebrand en of vervreemd van zichzelf. De belangrijkste taak voor ons als parochie is mensen helpen, op een manier die hun leven verandert, welke mogelijk leidt naar de veiligheid en allesomvattende liefde die Jezus ons aanbiedt.
( auteur Fr. James Mallon door diaken Hans Bruin 06 54956924 )