Een pelgrimsverslag van een franciscaanse voetreis
… De bel klonk luid door het stille gebouw. We lieten de moed al een beetje zakken toen we voetstappen van ver aan hoorden komen. Het luikje in de deur ging open en het gezicht van een oudere dame verscheen achter het stevige traliewerk. Ze keek niet echt blij, deemoedig vertelden wij dat we het hek niet konden openmaken. Kordaat werd de deur opengemaakt, ze liep al mopperend naar het hek, drukte door het hek heen op een knopje en klik, o mirakel, het hek ging open. Al mopperend liep zij terug en verdween weer achter de massieve deur. Enigszins beschaamd gingen wij in stilte naar bed.
De volgende ochtend voor het ontbijt nog even bij de zusters naar de mis. Gelukkig waren we allemaal redelijk goed hersteld en begonnen wij, na de mis, met goede moed aan het vervolg van de tocht.
Al stappend door de tijd merkte ik dat het pelgrimeren mij steeds beter in de benen ging zitten. Ook de anderen van de groep kwamen in hun ritme. De weg was soms intensief met klimmetjes en dan weer spannende afdalingen. Genietend van het landschap en het mooie weer. Soms wat verdwaald, met paadjes tussendoor of hangend aan een paar twijgen boven een weg die voor een deel was weggespoeld. Elke dag was weer anders net als in het leven. Deze tocht was voor mij ook een pelgrimsreis naar binnen toe. Ook hier bergen en dalen, een levensweg met vallen en opstaan. Met vreugde en verdriet …
De route liep langs plaatsen met klinkende namen zoals, Poggio Bustone, Stroncone en Montefalco.Wij bezochten veel mooie plekken, soms met broeder Franciscus heel dichtbij. In de Dom van Spoleto konden wij een eigenhandig geschreven brief van Franciscus aan broeder Leo bewonderen. Een beetje streng in het begin maar met een mild einde. Het mooie regelmatige handschrift viel op. Of het helrode Tau teken die in de Magdalena kapel in Fonte Colombo te zien is. Mogelijk door Franciscus zelf getekend. Hij hield veel van dit teken; hij beschouwde deze vorm van het kruis als symbool voor de mensen die in boetvaardigheid leven. Maar ook Greccio waar onze Franciscus met kerst voor een kribbe liet zorgen. De eerste kerststal was geboren….
Ook hadden wij bijzondere ontmoetingen met lieve en aardige mensen. Ik denk hierbij aan Pino eigenaar van pension restaurant “La Vecchia Quercia” in Selci. Door de corona crisis waren zijn inkomsten gekelderd en had het moeilijk, maar hij bleef opgewekt en vrolijk en met zijn goede zorgen voelden wij ons meer dan welkom.
Natuurlijk die aardige mevrouw die zo zorgzaam in de alimentari onze broodjes voor de lunch smeerde. Opa die speciaal voor ons achter de kassa plaats nam, zijn dochter het bedrag in toetste, want het zicht was niet meer zo best, en hij het geld in ontvangst nam. Bij vertrek zwaaiden ze ons in de deuropening nog na.
Dankbaar voor al die plaatsen waar wij heerlijk koel water konden tappen. Gedurende de tocht was het zo tussen de 27 en 31 graden. Hierdoor raakten onze flessen snel leeg en was het fijn dat we zo nu en dan weer goed bijgevuld verder konden. Na 15 dagen onderweg te zijn geweest stapten wij dinsdag 4 oktober, de naamdag van Franciscus, Monterotondo binnen. Hier hadden wij een slaapplek gevonden in een Ostello dei Pellegrini.
De volgende morgen de laatste etappe.
Rome is in zicht………
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten