Die vraag kan je stellen, en die wordt ook gesteld in de Vijfhoek. Wat staat er allemaal te gebeuren in en rond de kerk. Voorgaande jaren, toen het zoals er nu gezegd wordt, het nog normaal was, stonden de Eerste Communie en het Vormsel op stapel. Niet in alle parochies is er begonnen met deze projecten omdat echt vieren, zowel in de kerk als thuis niet mogelijk is. Met 30 personen in de kerk, dan kan je niet iedereen uitnodigen en het is dan niet een feest van en voor de gemeenschap en een persoon te mogen ontvangen thuis daarmee kan je geen feest. Daarom wachten we op andere tijden waarin het wel kan.
Maar valt er echt dan niets te vieren? Terugkijkend op de Goede Week en Pasen mogen we zeggen dat er echt wel te vieren valt. In iedere kerk waren er vieringen en een gemeenschappelijke Paaswake. We hebben Pasen mogen en kunnen vieren: het grootste mysterie van ons geloof. Zeker in deze tijd na Pasen wordt het ons duidelijk gemaakt dat dit mysterie ons duidelijk maakt dat wij de Blijde Boodschap die Jezus ons gegeven heeft uit mogen dragen. En dat mogen wij in vrede doen. Telkens wanneer Jezus verschijnt na zijn opstanding begroet Hij de aanwezigen met ‘Vrede, zij u.’ Veertig dagen lang verschijnt Jezus aan zijn leerlingen om hen op weg te helpen. Wat zij nog niet weten is dat Hij terug naar zijn Vader gaat. Hij zegt dit tegen hen maar de woorden worden niet begrepen. Tot het moment van zijn hemelvaart is het voor het onduidelijk wat Hij bedoelt. Begrijpen wij de woorden van Jezus wel, durven en kunnen wij geloven dat wij met de Geest, juist nu in deze tijd, de Blijde Boodschap kunnen en mogen verkondigen, door vertellen aan een ieder die het horen wil. Dat hoeft niet dweperig te zijn of overstromen van devotie, maar van uit het hart naar de ander toe. Want voelen wij ons net als de leerlingen ons verlaten als Jezus terug gaat naar zijn Vader, of raken we juist daardoor geïnspireerd? Sluiten wij ons op en wachten we op de dingen die gaan komen? Dat doen we nu eigenlijk ook al in deze periode van lockdown. Of zoeken we contact met elkaar daar waar het kan.
Ik weet niet of je het zo mag zeggen, maar wat zou het goed zijn als de kerken weer echt open mogen en we allemaal gevaccineerd zijn, we weer schouder aan schouder in de kerk mogen zijn om samen te vieren met koor- en samenzang. Om zo uit volle borst dankbaar te zijn en ook samen stil te staan bij verdriet van mensen die afscheid hebben moeten nemen op een andere wijze dan dat zij het zelf gewild zouden hebben. Schouder aan schouder staan dat deden de leerlingen nadat Jezus van hen wegging, maar diep in hun harten gesloten.
Mag er dat gebeuren na Pasen: weer samen vieren zonder beperkingen, samen weer op weg gaan in je leven zonder beperkingen. Daar voor heb je een goede geest nodig een Geest die je bij de hand neemt en je kracht geeft en je troost in het verdriet. Pasen, Hemelvaart en Pinksteren feesten, niet alleen vrije dagen, maar feesten om je leven op te pakken en te leven samen met anderen. Dat vertelt ons ook het kruisteken dat we vaak maken. Het is niet alleen het symbool van ons geloof maar het zegt juist dat wat we geloven. We geloven dat God onze Vader is; ons geweten en ons denken, Jezus zijn Zoon; onvoorwaardelijke liefde voor ieder mens en de Geest; kracht en troost. Zo geeft God richting in ons leven. Een leven dat gezegend mag zijn juist met het tekenen van het kruis.
Wat zal het mooi zijn als de tijd daar is dat het mag en kan om volle kerken te hebben om samen te vieren en kracht te mogen ervaren om te leven en om dankbaar te zijn. Een toekomst ideaal misschien, maar wel een gedachte waar ik warm van word.
Namens de pastores: Toon Jorink, diaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten