Kom, zei hij, het is tijd
we moeten gaan ‑
en hij nam haar hand
en zij legde haar ogen in de zijne
en samen gingen ze op weg
hij torste de verwondering
zij droeg een wereld in haar buik.
De tocht was lang en zwaar
en toen de tijd gekomen was
dat zij prijs moest geven
wat haar van elders was toevertrouwd
vonden ze nergens plaats
en zij werd bang
vouwde haar handen om haar buik
en keek naar hem
en woordeloos zei hij:
het zal wel goed worden -
ik zal voor Je zorgen.
En zo vonden zij een stal.
Zij brachten een zoon ter wereld
en de man keek naar de vrouw
de vrouw keek naar de man
en samen keken ze naar het kind
en wiegden het in hun liefde
en in haar pijn.
(vrij vertaald naar Marjo Dohmen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten