Mag ik mij even aan u voorstellen...

Mijn naam is Gerard Remmers. Ik ben pater kapucijn, 70 jaar oud en sinds enige tijd woonachtig in Heerhugowaard. Vaak vragen mensen me vol verbazing: Waarom Heerhugowaard? Alsof het een schande is om hier te wonen. De laatste plaats waar ik gewoond heb is Zevenaar en dan is Heerhugowaard inderdaad niet de meest voor de hand liggende plaats. Daarbij ben ik lid van een religieuze orde en woon ik alleen. Gewoon goed om dit een beetje te verhelderen. Ik ben in zekere zin een buitenbeentje bij de Nederlandse kapucijnen. Ik heb het gepresteerd om nooit in een klooster te wonen. Bijna al de tijd dat ik bij de kapucijnen ben heb ik op een pastorie gewoond (in Brede, in Nijmegen en in Babberich). Daar woonde ik meestal met een aantal medebroeders. Het laatst in Babberich. Maar het aantal kapucijnen werd minder en ouder en op het laatst woonden we er nog met twee mensen. En dat in een behoorlijk groot huis. We hebben toen besloten om de pastorie op te geven en zelfstandig te gaan wonen. Ik wilde wel in de buurt van Babberich blijven wonen omdat ik nog werkte in de parochie. Zo ben ik uiteindelijk in Zevenaar terecht gekomen. Maar toen gebeurden er een aantal dingen die tot mijn vertrek daar hebben geleid. De enige medebroeder die bij me in de buurt woonde stierf onverwacht en mijn werk binnen de parochie liep af. Ik heb toen besloten om weg te gaan uit de Liemers (de streek waar Zevenaar in ligt). Maar waar ga je dan heen? Wij hebben nog één klooster en wel in Tilburg. De meeste bewoners zijn hoogbejaard. Daar had ik nog geen zin in. Toen dacht ik: ik ben afkomstig uit Noord-Holland. Geboren in Velsen. Opgegroeid in IJmuiden. Ik heb hier nog oude vrienden wonen. Waarom niet terug naar Noord-Holland. En als je dan gaat zoeken is de keus niet zo heel groot. Het moet te betalen zijn. Er moet een station zijn. En zo is het tenslotte Heerhugowaard geworden.                                                                                                  

Ik woon hier met heel veel plezier en kan me heel goed bezig houden. Maar ik vind me nog té jong om niets meer te doen. Via het bisdom ben ik in de Vijfhoek terecht gekomen. De bedoeling is dat ik regelmatig  voor zal gaan in de Eucharistie. Het is nu natuurlijk niet de ideale tijd om uitgebreid kennis te maken met mensen. Maar ik hoop toch in de loop van de komende tijd veel mensen te leren kennen. En ik hoop me nog een aantal jaren nuttig te kunnen maken binnen de parochies.

Graag tot ziens iedereen,

Gerard Remmers, kapucijn.

Zaterdag 31 oktober rozenhoedje bidden ...

Moeder Maria,

Bij u mag ik vertoeven,

u zeggen wat mij kwelt,

u vragen mij te helpen:

ik weet dat u zwijgt in alle talen.

Dat u mijn zorgen bewaart in uw hart...

Een kaarsje opsteken, een rustmoment zoeken, danken, bidden, troost zoeken. We staan even stil bij de waan van de dag en bezoeken een Mariakapel of een kerk. Vaak zitten achter die korte bezoekjes grote verhalen. 

Bidden kan opluchten. Bij intens verdriet kun je uiting geven aan je gevoelens, en bij grote dankbaarheid kun je Maria danken. De zin zou kunnen zijn dat het verdieping geeft aan het gevoelsleven en dat het gebed vorm en taal biedt om onze nood en onze vreugde te uiten. 

Daarom is er in de Kloosterkerk aanstaande zaterdag gelegenheid voor even een moment van rust en van bezinning.  Zaterdagochtend 31 oktober is vanaf 09:15 uur de kerk open. 09:30 uur beginnen we met gebed. Daarna bidden we samen een rozenhoedje en sluiten af met gebed. Er is gelegenheid een kaarsje op te steken. 

U bent van harte welkom!

Vrijwilligers zijn in de kerk aanwezig.

Er wordt van u gevraagd zich aan de voorschriften te houden ter voorkoming van verspreiding van het corona-virus (draag mondkapje, houdt minimaal 1,5 meter afstand!).

Waar worden mensen nou écht gelukkig van?

Dit waren de woorden die ik in mijn preek uitsprak in de viering van 4 oktober jl. Geen moment hoefde ik daar over na te denken, omdat mijn hoofd en hart nog helemaal vol waren van de geboorte van onze eerste kleinzoon Lenny, een geluksgevoel die veel verder gaat dan al het materiele bij elkaar…..welke je mogelijk ook kunt ervaren als een kind zomaar iets voor jou heeft gemaakt,  of misschien wel voor vader of moederdag. Gewoon iets kleins, een tekening of een kus welke gevoelens oproepen van verbondenheid, van liefde … over wat je kunt betekenen voor elkaar, de houding die Jezus ons heeft voorgedaan, om Hem daarin te volgen. Onderstaand schrijven komt van Opa Leo Fijen, de man die we denk ik allemaal wel kennen van het Geloofsgesprek op zondagmorgen. Hartelijke groet, Diaken Hans Bruin

Opa
Op een koude zaterdagmorgen loop ik mijn wekelijkse route naar de winkels in mijn dorp. Ik ben later dan normaal en verbaas me over het lege dorpsplein. Ik zie bijna geen dorpsgenoten. Voor het eerst is het echt koud deze winter. Misschien schrikt de vrieswind mensen af. Als ik daarover loop na te denken, zie ik in de verte mijn kleinzoon aan komen lopen. Steeds weer als hij opa of oma ziet, gaat hij van enthousiasme en blijheid huppelen. Ook nu springt hij van puur plezier naar mij toe. Die onbevangenheid en puurheid van mijn kleinzoon wennen nooit en maken het zachtste in mijn ziel wakker. Ik wacht hem op met open armen en geef hem een dikke kus. Zijn moeder is mijn dochter, ze komt me tegemoet met de winkelwagen. Daarin zit met speen de andere kleinzoon, nog maar één jaar jong. Hij moet lachen als ik zijn speen uit zijn mond haal. En hij maakt smakkende geluiden met zijn mond. Dan vraagt hij eigenlijk om een kus van opa. Die krijgt hij, midden op het dorpsplein, in een snijdende kou. En juist nu merk ik niets van deze kou. Want ik voel mij opgetild door mijn twee kleinkinderen. De oudste doet dat met zijn huppelende blijheid. De jongste wil een zoen van opa. Het gaat in het leven niet om woorden, maar om liefde die geen woorden nodig heeft. Ik word op deze koude ochtend bevestigd als grootvader. Ik ben een gezegend mens die mag delen in de warmte van kleinkinderen. Door een huppelpas en een zoen. Daar kan geen vrieskou tegenop.  (Auteur: Leo Fijen uit de bundel: Alles wat me dierbaar is.)

Magnificat: zingen met Maria

‘God groet u zuivre bloeme’: de meesten van u zingen dit lied zo mee. Misschien dat jongere parochianen er minder mee vertrouwd zijn, maar de oude Maria-liederen raken bij veel mensen een gevoelige snaar. Bij Maria vinden we herkenning. Als moeder snapt ze wat het betekent om de zorg te hebben voor kinderen. We zien Maria in de Bijbelse verhalen omgaan met de onverwachte en soms moeilijke gebeurtenissen in het leven. Tegelijk is Maria iemand die vreugde en hoop vindt in haar geloof. Kortom: Maria begrijpt wat wij meemaken. Geen wonder dat we een bijzondere band met haar hebben, die tot uitdrukking komt in de liederen die we haar toezingen.

Wist u dat Maria zelf ook gezongen heeft? Toen zij bij Elisabeth op bezoek kwam, zong ze een lied van vreugde en dankbaarheid. Wij kennen dat lied onder de titel ‘Magnificat’. Ook dat lied is bij velen van u wel bekend, al wordt het niet meer zoveel gezongen.

Het woord ‘Magnificat’ komt uit het Latijn. U moet maar denken aan ‘magnifiek’ of aan een Magnum, een lekker groot ijsje. Dan voelt u al aan dat Maria in haar lied bezingt hoe groot God is. Maria heeft dat zelf ervaren. Want de grootheid van onze God laat zich vooral zien, doordat Hij oog heeft voor wie klein is. Maria voelt zich bevoorrecht, omdat God haar heeft uitgekozen om moeder te worden van Jezus. Zoals wij ons bevoorrecht mogen voelen, dat we leven en toekomst vinden in de kracht van de heilige Geest. Wat een wonder dat God zich met ons bezighoudt! Dat is groots!

Met haar lied bezingt Maria hoe groot en klein bij God omgekeerd worden: mensen die zichzelf groot maken, die aan zichzelf genoeg hebben, die overheersend zijn: ten opzichte van God stellen ze niks voor. God zet hun buitenspel, want arrogantie doet afbreuk aan eenheid. Maar de eenvoudigen, degenen die zich bewust zijn van hun tekorten, de mensen in nood: naar hen ziet God om. Hij tilt hen op, geeft hen hoop, beschermt hen en geeft hen een plek te midden van zijn volk.

Maria bezingt die oude belofte van Gods kracht. Wij mogen met haar meezingen. In een wereld waarin hard schreeuwen en harde repressie de boventoon voeren, blijven wij zingen met Maria. Misschien als steeds kleinere parochiegemeenschap, misschien zoekend en aarzelend, maar met Maria in ons midden als voorbeeld en houvast. God maakt het kleine groot. Is dat niet magnifiek?

Pastoor Tilma

Samen het Rozenhoedje bidden in de Kloosterkerk

Samen het Rozenhoedje bidden in de Kloosterkerk

Oktober is de maand van de rozenkrans. Daarom bidden wij zaterdag 17 oktober de Rozenkrans. Nog altijd bidden velen de Rozenkrans. Mensen bezoeken een Mariakapel of een kerk, staan even stil bij de waan van de dag. Steken een kaarsje op. Bidden of zoeken troost. Zeker in deze ‘Coronatijd’. Bidden kan opluchten. Bij verdriet kun je uiting geven aan je gevoelens, en bij dankbaarheid kun je Maria danken. 

 

En zij bewaarde alles in haar hart, zij sprak niet over dat wat tot haar kwam”.    

In het pastoraat draait het om nabijheid. En juist dat is lastig in ‘Coronatijd’. Het is daarom een extra uitdaging u in onze Kloosterkerk te mogen ontvangen. Een gastvrouw of gastheer zal u zorgvuldig begeleiden naar een plaats in onze   kerk. In deze ‘Coronatijd’ is het goed samen te komen, en elkaar op afstand te ontmoeten en samen te bidden.                                                                                                                                                                                                                                                    Want toch levert deze tijd ook iets moois op. Mensen in onze parochie proberen er met elkaar het beste van te maken. Ze doen hun best elkaar te ontmoeten en te bemoedigen. Zo kan er saamhorigheid groeien. En ontstaat er een wisselwerking, want we hebben elkaar nodig! Laten we mekaar niet uit het oog verliezen. Omzien naar elkaar is zeker in deze tijd van groot belang!                                                                                                                                                                                                     

Daarom is er zaterdagmorgen 17 oktober 9.30 uur in onze Kloosterkerk gelegenheid voor een moment van rust en van bezinning. Hier geven we even stille tijd aan onszelf. We bidden we samen het Rozenhoedje. Er is gelegenheid om een kaarsje op te steken. Ieder heeft zijn of haar eigen intenties. Er zullen enkele Maria liederen klinken.

Voorganger is Annemiek Wijnker Hoedjes. 9.00 uur is de kerk open.                                                                                                               

We hopen dat u, dat jij ook komt.

Tot ziens op zaterdag 17 oktober in de Kloosterkerk.                                                            

Hartelijke groeten,                                                                                                                              

Hans van Eck en Annemiek Wijnker Hoedjes.

RedWednesday 2020

 

#RedWednesday 2020
Heilig Hart kerk in Heerhugowaard-Noord is op 25 november rood aangelicht

De Heilig Hart kerk   wordt woensdag 25 november 2020 ’s avonds samen met honderden kerken en andere gebouwen wereldwijd. Ook in Nederland worden tientallen gebouwen rood aangelicht. Met de actie #RedWednesday vraagt de parochie in Heerhugowaard-Noord  aandacht voor vrijheid van godsdienst in het algemeen en de vervolging van christenen in het bijzonder. 

Ook wordt in de kerk een gebedsviering gehouden, om te bidden voor mensen die om hun geloof worden vervolgd én voor hun vervolgers. De parochie doet mee aan #RedWednesday, een internationale campagne van de stichting Kerk in Nood, om bewustzijn te creëren voor het recht op vrijheid van godsdienst voor mensen van alle religies en om aandacht te vragen voor de schaal waarop in het bijzonder Christenen vandaag de dag worden vervolgd.

Iedere twee jaar brengt Kerk in Nood internationaal een rapport over de vrijheid van godsdienst uit. Directeur Peter Broeders: “De vrijheid om te geloven is een mensenrecht, dat op veel plekken in de wereld met voeten wordt getreden. Hier in Nederland realiseren we ons nauwelijks hoe belangrijk de vrijheid van godsdienst voor veel mensen is en hoezeer zij die ook moeten missen.” Met #RedWednesday^© wil Kerk in Nood ook de Nederlanders bewust maken van de vervolging van gelovigen – vooral minderheden – en oproepen tot tolerantie en respect voor gelovigen en tussen geloofsgroepen.

Pastoor Tilma vindt het belangrijk dat de Heilig Hart kerk meedoet met #RedWednesday!

Met deze actie laten we ons hart spreken. Op teveel plekken in de wereld ondervinden mensen dwang of onderdrukking als het gaat om hun geloof. Door aan te sluiten bij bij RedWednesday laten we een tegengeluid horen en zijn we in gebed verbonden met mensen die vanwege hun geloof worden vervolgd.

Buiten wordt de kerk rood uitgelicht, binnen gaan we in gebed. In alle eenvoud geven we zo uitdrukking aan ons verlangen naar eenheid tussen mensen wereldwijd.

De gebedsviering in de rood verlichte Heilig Hart kerk begint woensdag 25 november om 19.30 uur.

We nodigen andere kerken in Heerhugowaard en omgeving van harte uit om mee te doen met  #REDWEDNESDAY. 

 Voor meer informatie: Redwednesday.nl

H. Wilfridus van York, apostel van de Friezen

 

ca 634 Northumbrie - 24 april 709 of 710 Oundle.

Hij werd monnik in Lindisfarne (Holy Island), maar ging hier weg omdat hij de voorkeur gaf aan een klooster met de RK boven de Keltische rite. Hij verbleef kort in Canterbury en vertrok toen samen met St. Benedictus Bischop in 653 naar Lyon en Rome. Bij zijn terugkeer werd hij in ca 661 tot abt van de abdij van Ripon in North Yorkshire benoemd, waar hij direct de RK rite en de regel van St. Benedictus van Nursia invoerde in plaats van de Keltische of Ierse rite. De Ierse monniken verlieten teleurgesteld het klooster. Hij speelde een beslissende rol op het concilie van Whitby (664), waar voor heel Engeland de RK liturgie en gebruiken inzake doopritus, tonsuur en paasdatum werden ingevoerd, ondanks verzet van St. Colmanus van Lindisfarne, die zich na Whitby terugtrok op Iona en vervolgens naar Ierland ging. In 664 benoemde de stichter van Ripon, koning Egfrid van Deira, hem tot bisschop van York en in Compiègne werd hij als zodanig gewijd. Hij was vanwege zijn hervormingsgezindheid lange tijd een vijand van St. Theodorus van Canterbury en diens opvolger St. Bertwald. Toen koningin Ermenberga hem het bisdom ontnam, begon hij te reizen door Europa. Hij leed op weg naar Rome schipbreuk en kwam in Friesland. Hier predikte hij in 678 - 679 het geloof als Angelsaksische missionaris en wordt dan ook samen met St. Willibrordus apostel van de Friezen genoemd. In 681 werd hij door toedoen van paus St. Agatho in ere hersteld te York, maar hij bleef tegenstand ondervinden omdat het pauselijk schrijven niet werd erkend en vertrok naar Sussex en het eiland Wight. Pas in 686 verzoende hij zich met Theodorus, nam genoegen met een kleiner bisdom, maar kreeg opnieuw problemen, deze keer met koning Egfrid. In 703 werd hij in Rome opnieuw gerehabiliteerd door paus Johannes VI en keerde naar Ripon terug. Hij stierf tijdens een bezoek aan het klooster in Oundle (Northamptonshire) en werd begraven in Ripon. In de crypte van de kathedraal alhier, een van de oudste van Engeland, worden zijn relieken bewaard. In 1224 werden relieken overgebracht naar York. Ook de kathedraal van Canterbury heeft relieken, maar deze zijn waarschijnlijk van Wilfried II van York. Nog voor 720 schreef priester Eddius Stephanus van Vita S. Wilfridi. Hij is een van de eerste Engelse heiligen.

Attr. met mijter en staf (was bisschop) omgeven door heidenen die zich laten dopen; met in de verte een toren die in verval raakt; met een boot in de buurt van waar hij wandelt; een dode monnik tot leven wekkend.

Micha 6: 8

 

Het verhaal van het potlood ...

 

Een jongen keek toe hoe zijn oma een brief schreef. Nieuwsgierig vroeg hij: "Oma, schrijf je een verhaal over ons? Of over mij misschien?" Oma antwoordde de jongen: "Dat klopt, ik schrijf over jou. Maar veel belangrijker dan de woorden is het potlood waarmee ik schrijf. Ik hoop van harte dat als jij groot bent, dat je zo wordt als dit potlood." Nieuwsgierig keek de jongen naar het potlood. Daar was toch echt niets bijzonders aan te ontdekken en zei dat ook tegen zijn oma. 

"Het is maar hoe je er naar kijkt. Dit potlood heeft 5 bijzondere eigenschappen die, als je ze onthoudt, jou tot iemand kunnen maken die in vrede met de wereld leeft.

1. Al verricht je grootse daden, vergeet niet dat er een hand is die je leidt.
   
   
2. Af en toe moet de punt geslepen worden. Daardoor lijdt het potlood een beetje pijn, maar het wordt er wel scherper van. Je moet dus pijn kunnen verdragen om jezelf te verbeteren.
   
   
3. Als je met een potlood schrijft, kun je uitgummen wat je fout schreef. Corrigeren wat je gedaan hebt is niet slecht, maar belangrijk om rechtvaardig door het leven te gaan.
   
   
4. Het belangrijkste van het potlood is niet het hout, maar de binnenkant die erin zit. Dus wees alert op wat er binnen in je gebeurt.
   
   
5. Tenslotte: Wat het potlood bijzonder maakt is dat het altijd een spoor achterlaat. Besef dat alles wat je doet, sporen zal achterlaten en houdt daar rekening mee."
   
   
   
   
   

De heilige beschermengelen ...........

 

De eenheid van het zichtbare en onzichtbare universum

      Vanaf de menswording tot de Hemelvaart is het leven van het mensgeworden Woord omgeven door de verering en de dienst van de engelen (...) Hun lofzang bij de geboorte van Christus klinkt nog steeds door in de lofprijzing van de kerk: "Eer aan God..." (Lc. 2, 14). Zij beschermen Jezus' jeugd, dienen Hem in de woestijn, sterken Hem in zijn doodsangst, terwijl Hij door hen uit de handen van de vijanden gered had kunnen worden, zoals eens Israël. (...) Het zijn ook de engelen die "evangeliseren" (Luc 2,10) wanneer zij de Blijde Boodschap van de menswording en van de verrijzenis van Christus aankondigen. Zij zullen er zijn bij de wederkomst van Christus die zij aankondigen, in dienst van zijn oordeel.       Tegen deze achtergrond geniet heel het leven van de kerk de mysterieuze en machtige hulp van de engelen. In haar liturgie voegt de kerk zich bij de engelen om de driewerf heilige God te aanbidden (Jes 6,6); zij roept hun bijstand in (zoals in het gebed In Paradisum deducant te angeli... van de begrafenisliturgie, of in de "Hymne van de cherubijnen" in de Byzantijnse) en zij viert meer in het bijzonder de gedachtenis van bepaalde engelen (de engelbewaarders, de heilige Michaël, de heilige Gabriël, de heilige Rafaël).       Vanaf het begin tot de dood is het menselijk leven omringd door hun en voorspraak. "Iedere gelovige wordt terzijde gestaan door een engel om hem als een behoeder en herder naar het leven te leiden" (St Basilius). Vanaf het aardse bestaan neemt het christelijk leven in het geloof deel aan de gelukzalige gemeenschap van engelen en mensen, verenigd in God. ********** “De hymne van de Cherubijnen” (offerande in de Goddelijke Liturgie van St Johannes Chrysostomos):       Wij die in dit mysterie, U loven met alle heiligen en met alle schepselen van de hemel en tot U zingen de driemaal heilige hymne voor de levende Drie-eenheid, laten we nu alle zorgen van de wereld van ons afzetten om de Koning van alle dingen te ontvangen, Hij die onzichtbaar begeleid wordt door legers engelen, alleluja.

(Catechismus van de Katholieke Kerk)