Hij werd monnik in Lindisfarne (Holy Island), maar ging hier weg omdat hij de voorkeur gaf aan een klooster met de RK boven de Keltische rite. Hij verbleef kort in Canterbury en vertrok toen samen met St. Benedictus Bischop in 653 naar Lyon en Rome. Bij zijn terugkeer werd hij in ca 661 tot abt van de abdij van Ripon in North Yorkshire benoemd, waar hij direct de RK rite en de regel van St. Benedictus van Nursia invoerde in plaats van de Keltische of Ierse rite. De Ierse monniken verlieten teleurgesteld het klooster. Hij speelde een beslissende rol op het concilie van Whitby (664), waar voor heel Engeland de RK liturgie en gebruiken inzake doopritus, tonsuur en paasdatum werden ingevoerd, ondanks verzet van St. Colmanus van Lindisfarne, die zich na Whitby terugtrok op Iona en vervolgens naar Ierland ging. In 664 benoemde de stichter van Ripon, koning Egfrid van Deira, hem tot bisschop van York en in Compiègne werd hij als zodanig gewijd. Hij was vanwege zijn hervormingsgezindheid lange tijd een vijand van St. Theodorus van Canterbury en diens opvolger St. Bertwald. Toen koningin Ermenberga hem het bisdom ontnam, begon hij te reizen door Europa. Hij leed op weg naar Rome schipbreuk en kwam in Friesland. Hier predikte hij in 678 - 679 het geloof als Angelsaksische missionaris en wordt dan ook samen met St. Willibrordus apostel van de Friezen genoemd. In 681 werd hij door toedoen van paus St. Agatho in ere hersteld te York, maar hij bleef tegenstand ondervinden omdat het pauselijk schrijven niet werd erkend en vertrok naar Sussex en het eiland Wight. Pas in 686 verzoende hij zich met Theodorus, nam genoegen met een kleiner bisdom, maar kreeg opnieuw problemen, deze keer met koning Egfrid. In 703 werd hij in Rome opnieuw gerehabiliteerd door paus Johannes VI en keerde naar Ripon terug. Hij stierf tijdens een bezoek aan het klooster in Oundle (Northamptonshire) en werd begraven in Ripon. In de crypte van de kathedraal alhier, een van de oudste van Engeland, worden zijn relieken bewaard. In 1224 werden relieken overgebracht naar York. Ook de kathedraal van Canterbury heeft relieken, maar deze zijn waarschijnlijk van Wilfried II van York. Nog voor 720 schreef priester Eddius Stephanus van Vita S. Wilfridi. Hij is een van de eerste Engelse heiligen.
Attr. met mijter en staf (was bisschop) omgeven door heidenen die zich laten dopen; met in de verte een toren die in verval raakt; met een boot in de buurt van waar hij wandelt; een dode monnik tot leven wekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten