Voor velen hebben vakantie genoten, in eigen land of buiten onze grenzen. Er werd nieuwe energie opgedaan en genoten van dat wat u op uw weg tegen kwam. Nu ik dit schrijf is het tropisch warm en dan vergeet je de vele regenachtige dagen. Heerlijk genieten, dat is wat we juist mogen doen, genieten van alles wat mooi is. En toch komt er na de vakantie het besef dat dat genieten vaak verstoord wordt door de zaken van alle dag. Denk eens aan het opruimen na de vakantie en het normale dagritme weer oppakken. Soms lijkt de vakantie dan weer snel ver weg. We missen de rust om de dag op te starten en af te sluiten. Misschien moeten we juist ook in het normale leven de rust die wij hadden in onze vakantie meenemen in het normale leven. Je niet al te druk maken als het niet gaat zoals je dat het zou gaan. Meer kijken naar de mogelijkheden dan naar de onmogelijkheden, zou een start kunnen zijn.
In de vakantie heeft u misschien kerken bezocht. Kerken die open waren en waar je zomaar naar binnen kunt om even het jachtige leven te ontvluchten, ook al ervaart je dat niet altijd. In onze parochies staan de kerk open om ook het jachtige leven te ontvluchten en te kunnen bezinnen en samen te vieren. Er wordt geroepen Houdt de kerken open, daar kan ik helemaal achter staan, maar dat moeten we wel samen doen door juist door die deur van de kerk binnen te stappen en te laten zien dat de kerk: wij mensen, er toe doen, door er voor elkaar te zijn op alle momenten van het leven. Geloven doe je niet alleen in de kerk; wordt er vaak gezegd. Ook dat hebben mensen gelijk in, maar dan in het vaak wel individueel, alleen, juist door samen te komen kan je er achter komen dat je er niet alleen voor staat en dat er met jou meerdere mensen zijn die zoeken naar geborgenheid, gelijk stemmigheid en er willen zijn voor elkaar. Is dat niet wat ons bindt er willen zijn voor elkaar en met elkaar optrekken. Vaak wordt er dan gezegd wat heeft dat met geloven te maken. Alles toch, het is de weg die Jezus ons steeds weer duidt. We doen het zonder dat we er erg in hebben. Daarom staan de deuren van de kerken open om samen op weg te kunnen, zowel als persoon als gemeenschap.
Dan hoor je het verwijt het spreekt mij niet meer aan. Begrijpelijk, maar ook onbegrijpelijk. De woorden die gesproken worden lijken vaak ver van ons bed, maar ze zijn vaak dichter bij dan je denkt.
Een voorbeeld van niet zo lang terug. Een koor van de St. Janskathedraal uit Lyon komt zingen in de Wulframkerk in Waarland. De kerk afgeladen vol, een heel mooi concert. De liederen die gezongen werden klonken bekent in onze oren, streelden onze oren, maar wisten wij precies wat zij zongen, niet altijd. Maar nog steeds wordt er over dat concert gesproken en hoe dit tot stand is gekomen. Het gevoel dat is samen geklaard is zeker waar, maar het grootste is en blijft dat we er samen naar hebben geluisterd en samen als kerkgemeenschap dit het hebben gerealiseerd, met hulp van velen.
Nog een voorbeeld: vier mensen uit het koor van Nieuwe Niedorp en ’t Veld luisteren met hun gezangen de vieringen tijdens de vakantie op in Nieuwe Niedorp. De reacties van hen die deze viering samen hebben gevierd was kort gezegd: geweldig dit is echt samen vieren.
Dus houdt de kerken open door samen te komen in de mooie gebouwen en mocht dat ooit eens niet meer gaan, blijft samenkomen een must, desnoods op een grasveld zoals in de tijd van Jezus. Pas dan delen we ons leven met elkaar, iedereen is uitgenodigd. Houdt de kerken, de mensen, open door jezelf open te stellen naar elkaar toe.
-- --
Toon Jorink, diaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten