Een franciscaans kerstverhaal

In Greccio woonde een zekere Johannes, een man van goede naam en faam. Franciscus had een bijzondere genegenheid voor hem. Ongeveer twee weken voor kerst liet Franciscus hem bij zich komen en zei: "Als je wilt dat we dit jaar in Greccio Kerstmis vieren, tref dan vlug voorbereidingen en doe precies wat ik je vraag. Ik wil de herinnering oproepen aan het kind dat in Bethlehem geboren is, en zo goed mogelijk met eigen ogen de behoeftige omstandigheden zien waaronder het toen te lijden had. Ik wil zien hoe het daar in een kribbe op stro lag tussen een os en een ezel."

Johannes trof alle voorbereidingen die Franciscus hem had opgedragen. De dag kwam naderbij. Uit tal van plaatsen waren broeders uitgenodigd. De mensen uit de streek zorgden voor fakkels en kaarsen om licht te brengen in de nacht waarin het licht der wereld geboren was. Ten slotte kwam ook Franciscus. Hij zag met vreugde dat voor alles gezorgd was. Men was een kribbe aan het maken en deed er stro in. Os en ezel werden erbij gezet. Hier eerde men de eenvoud. Greccio was een nieuw Bethlehem.

De nacht was helder als de dag, een verrukking voor mens en dier. De mannen en de vrouwen kwamen opgetogen van vreugde bij het zien van de ongehoord nieuwe manier waarop dit geheim werd gevierd. Het bos weergalmde van de stemmen en de rotsen kaatsten het geluid terug. De nacht was van juichen en jubelen vervuld. Franciscus stond voor de kribbe, zuchtend van medelijden, maar ook doorgloeid van wonderlijke blijheid. 

Bron: Gerard Pieter Freeman, 2017. Umbrië, in de voetsporen van Franciscus. Valkhof Pers. p144-145.