De mensen van voorbij, Allerzielen

Het is herfst....... Bijna alle bladeren zijn rood en oranje geworden. En langzamerhand vallen ze allemaal van de bomen. Voor het eerst in lange tijd zien we kale bomen. De herfst brengt ons in contact met vergankelijkheid, met het einde van het leven. We denken aan de mensen die we verloren hebben en onze rouw daarover. En meer dan in andere jaargetijden denken we aan mensen die ons zijn voorgegaan, aan onze familie voorouders, hoe hun leven geweest is, en hoe ons leven met de hunne verweven is.
Net als wij had Jezus voorouders. Er zijn mannen en vrouwen die hem zijn voorgegaan, waar hij uit voortkomt. Jezus was de zoon van Jozef, van Maria, van Eli, van Matat en dat zijn nog maar de eersten. Al zijn voorvaders en -moeders hadden eigenschappen, goede en slechte. Ze hadden dromen en geloof, en ze werden gevormd door het leven dat ze leidden. Hun eigenschappen kwaliteiten en geloof gaven ze door, van generatie op generatie. Zo zijn ze verbonden met elkaar en met ons.

De mensen van voorbij

De mensen van voorbij

wij noemen ze hier samen. De mensen van voorbij

wij noemen ze bij namen. Zo vlinderen zij binnen

in woorden en in zinnen en zijn wij even bij elkaar aan ’t einde van het jaar.

De mensen van voorbij

zij blijven met ons leven.

De mensen van voorbij

Ze zijn met ons verweven

In liefde, in verhalen,

Die wij zo graag herhalen,

In bloemengeuren, in een lied Dat opklinkt uit verdriet.

De mensen van voorbij

Zij worden niet vergeten.

De mensen van voorbij

zijn in een ander weten.

Bij God mogen ze wonen,

daar waar geen pijn kan komen. De mensen van voorbij

zijn in het licht, zijn vrij.

(van Hanna Lam)