Op weg naar Kerstmis

Abdij van Egmond nodigt uit in   Benedictus hof. 

14 december 2019 14:00–16:00 uur lezing

Op weg naar Kerstmis

Abdij van Egmond

Pastoraal werkster Annemiek Wijnker-Hoedjes en pater Kees Maas svd verzorgen ‘Op weg naar Kerstmis’ een bezinningsmiddag. Vier weken voor Kerstmis begint de Advent, de voorbereiding op Kerstmis. Advent betekent letterlijk ‘dat wat komt’ en is de tijd van verwachting, naar kijken wat komen gaat. Advent is durven dromen. Vandaag proberen we op het spoor te komen van onze eigen droom. Waar verlang ik naar? Waar verlangt de mensheid naar in deze onstuimige tijd? Wat hebben wij nodig?

‘Wie verwacht zal groeien. Wie verwacht zal licht zien.
Op een plaats zonder deur zonder drempel, glanst het licht van de toekomst.’ (Marinus van den Berg) 

Benedictushof Vennewatersweg 27, 1935 AR Egmond-Binnen.

Toegang: € 12.50 Aanmelden: www.abdijvanegmond.nl/bezinningsaanbod

Spoor 1a

We zitten met vier man aan de keukentafel te klaverjassen. Het gesprek gaat over Trump, voetbal en Franse wijn. Dan vraagt iemand mij: "Hoeveel kleinkinderen heb jij intussen?" Ik zeg: "Kinderen heb je niet, je krijgt ze. Ze zijn geen eigendom. Je geeft ze onvoorwaardelijke liefde, maar je mag ze niet zomaar jouw mening opdringen."
"Het is toch onze verantwoordelijkheid om ze onze normen en waarden mee te geven?", vraagt een ander.
De derde zegt: "Zeker, maar ze gaan hun eigen weg. Maar als ze verdwalen, ben ik de eerste die ze bellen."
"Ik zie het vaderschap als rentmeesterschap ", zegt de laatste. "Als je goed voor de wijnrank zorgt, draagt ze mooie druiven. Een kwestie van vertrouwen."
Ik schenk de glazen weer vol: "Op de kinderen!"

Kijk eens naar de de bloemen die

groeien in het veld. Ze werken

niet en maken geen kleren.

Toch zijn ze prachtig. Zelfs

mooier dan koning Salomo in

 zijn mooiste kleren. God ver-

siert het gras met prachtige

 bloemen. Hij zal zeker voor

jullie (kinderen) zorgen.

Matteüs 6, 28-30

(Uit KN 43)

De mensen van voorbij, Allerzielen

Het is herfst....... Bijna alle bladeren zijn rood en oranje geworden. En langzamerhand vallen ze allemaal van de bomen. Voor het eerst in lange tijd zien we kale bomen. De herfst brengt ons in contact met vergankelijkheid, met het einde van het leven. We denken aan de mensen die we verloren hebben en onze rouw daarover. En meer dan in andere jaargetijden denken we aan mensen die ons zijn voorgegaan, aan onze familie voorouders, hoe hun leven geweest is, en hoe ons leven met de hunne verweven is.
Net als wij had Jezus voorouders. Er zijn mannen en vrouwen die hem zijn voorgegaan, waar hij uit voortkomt. Jezus was de zoon van Jozef, van Maria, van Eli, van Matat en dat zijn nog maar de eersten. Al zijn voorvaders en -moeders hadden eigenschappen, goede en slechte. Ze hadden dromen en geloof, en ze werden gevormd door het leven dat ze leidden. Hun eigenschappen kwaliteiten en geloof gaven ze door, van generatie op generatie. Zo zijn ze verbonden met elkaar en met ons.

De mensen van voorbij

De mensen van voorbij

wij noemen ze hier samen. De mensen van voorbij

wij noemen ze bij namen. Zo vlinderen zij binnen

in woorden en in zinnen en zijn wij even bij elkaar aan ’t einde van het jaar.

De mensen van voorbij

zij blijven met ons leven.

De mensen van voorbij

Ze zijn met ons verweven

In liefde, in verhalen,

Die wij zo graag herhalen,

In bloemengeuren, in een lied Dat opklinkt uit verdriet.

De mensen van voorbij

Zij worden niet vergeten.

De mensen van voorbij

zijn in een ander weten.

Bij God mogen ze wonen,

daar waar geen pijn kan komen. De mensen van voorbij

zijn in het licht, zijn vrij.

(van Hanna Lam)