Terwijl ik dit schrijf is het de laatste zomerse dag van dit jaar. Een zomer met vele hoogte en dieptepunten als je naar het weer kijkt. Maar hoe zit het met je leven, zijn daar hoogte en dieptepunten die u ervaren hebt. Velen kunnen die opnoemen, maar er zijn ook mensen die blijkbaar alles als gewoon hebben ervaren en zelfs na lang nadenken niets kunnen benoemen. Maar als je dan doorvraagt komen er altijd wel mooie en minder mooie momenten naar boven. Eigenlijk is ons leven niet altijd gewoon. Ieder van ons heeft wel iets waar naar uitgekeken wordt of iets wat gestolen kan worden.
De vakanties voorbij, alles wordt weer gewoon. Is dat zo, of willen wij dat zo. Kinderen gaan voor het eerst naar het basisonderwijs of het voorgezet onderwijs, gaan het huis uit om in een stad te studeren. Zeker bij de laatste komt er in het weekend weer alles op je af dat wat je niet gewend bent: wassen en zorgen dat de tas voor zondagavond weer gepakt is. En door de week dan: zorgen dat de kinderen op tijd op school zijn en weer op tijd worden opgehaald, de sportvereniging begint weer: training.
De vakanties voorbij in onze parochies: eigenlijk alleen de vergaderingen en de repetities van de koren staan in de zomer op een laag pitje, maar de kerk draait door ook de hele zomer. En wat is dan mooi op mensen weer te ontmoeten, of kennis mee te maken. Samen maken we het tot een levende gemeenschap, juist door samen te zijn. Dan is alles weer gewoon.
Mogen wij allemaal beseffen dat juist het gewone zo bijzonder is. Jezus een man uit een gewoon gezin, liet zien dat juist het gewone bijzonder was. Niemand uitsluiten, opkomen voor hen die het minder hebben en altijd bereid zijn er te zijn voor die ander. Dat zien wij als bijzonder, Jezus als alles is weer gewoon; ieder mens wordt gezien en mag gezien worden. Pas dan is alles weer gewoon.
Toon Jorink, diaken
